Begin 2020 kocht ik in een opwelling een stukje olijfboomgaard in Puglia, Zuid Italie. Op het stuk land van 6.500m2 staan 24 eeuwenoude olijfbomen, plus een aantal amandel- vijgen- en andere fruitbomen. Ook is er een meer dan 200 jaar oud mini-huisje, een traditionele ‘Trullo’, die alleen in deze regio voorkomt. Mijn Tiny Trullo landje is een oase van rust en natuur. Ik werd er op slag verliefd en ging het avontuur aan.
Geniet je ook mee?
Hoe geduldig ben jij? Ik vind het vreselijk als dingen niet snel genoeg gaan…. Is geduld een ‘schone zaak’ zoals weleens gezegd wordt? Of is het juist goed om sneller te willen? Hier in Puglia word ik tijdens de bouw, waar ik inmiddels middenin WOON, dagelijks geconfronteerd met situaties waarbij geduld word gevraagd. Bouwvakkers komen te laat, of juist veel eerder dan afgesproken, of komen helemaal niet. Materiaal wordt veel te laat geleverd. Leveranciers kunnen het adres niet vinden, maar nemen niet de moeite om te bellen of de Google maps locatie, die ik altijd meestuur, te bekijken. Mijn buurman Mario, die mijn tiny house bouwt, moet steeds vaker om me lachen, als ik even snel iets wil doen, wat natuurlijk nooit zo werkt. Hij zegt dan “Esther, je moet geduld leren hebben. Zo gaat dat hier..” En ja, misschien ben ik daarom ook wel in Puglia terecht gekomen, om dat te leren. Maar mijn drive naar efficiency wordt wel op de proef gesteld. Wat is belangrijker? Efficiency, of je relaxed voelen?
Hoe geduldig ben jij? Ik vind het vreselijk als dingen niet snel genoeg gaan…. Is geduld een ‘schone zaak’ zoals weleens gezegd wordt? Of is het juist goed om sneller te willen? Hier in Puglia word ik tijdens de bouw, waar ik inmiddels middenin WOON, dagelijks geconfronteerd met situaties waarbij geduld word gevraagd. Bouwvakkers komen te laat, of juist veel eerder dan afgesproken, of komen helemaal niet. Materiaal wordt veel te laat geleverd. Leveranciers kunnen het adres niet vinden, maar nemen niet de moeite om te bellen of de Google maps locatie, die ik altijd meestuur, te bekijken. Mijn buurman Mario, die mijn tiny house bouwt, moet steeds vaker om me lachen, als ik even snel iets wil doen, wat natuurlijk nooit zo werkt. Hij zegt dan “Esther, je moet geduld leren hebben. Zo gaat dat hier..” En ja, misschien ben ik daarom ook wel in Puglia terecht gekomen, om dat te leren. Maar mijn drive naar efficiency wordt wel op de proef gesteld. Wat is belangrijker? Efficiency, of je relaxed voelen?
De afgelopen maand was een chaos van verplaatsingen. Van Amsterdam naar Italië, via vrienden in Portugal naar Miami en met diverse stops weer terug naar Italië, waar ik nog steeds in een Airbnb verblijf, omdat mijn huisje nog niet klaar is. Onrustig, maar ik weet dat er binnenkort rust komt; als ik in mijn Tiny House kan en dat kan gaan inrichten. Het einde is in zicht. Ondertussen heb ik via WhatsApp dagelijks contact met een vriendin in Hawaii die tijdelijk homeless is. Er is een huizencrisis omdat sinds corona veel Amerikanen van het vaste land naar de eilanden zijn verhuisd, waardoor zowel koop- als huur huizen niet te vinden of niet te betalen zijn. Mijn vriendin leeft in haar auto en staat compleet in de overlevingsstand, zonder uitzicht op beter. Een aantal coaching klanten staan op het punt om hun huis op te geven en in een camper op reis te gaan en ondernemer te worden. Hoewel dat voor hen een bewuste keuze is, geeft dat ook stress. Dat alles zet aan tot denken. Wat betekent een (t)huis? Is dat een fysieke plek? Is het ‘where the heart is’? Is het waar je laptop automatisch de WiFi herkent? Deze maand een aantal overpeinzingen, zodat jijzelf kunt bepalen wat (t)huis voor jou betekent.
Toen ik er achter kwam dat de olijfbomen op mijn TinyTrullo landje besmet zijn met het dodelijke Xylella virus in de hoop dat ik een oplossing kon vinden. Veel mensen reageerden betrokken, anderen kwamen met mogelijke oplossingen en sommigen hielpen door een olijfboom te adopteren. Die adopties helpen om de diverse experimenten te financieren. Wat is er tot nu toe gebeurd?
Toen ik mijn olijfboomgaard in Puglia kocht, had ik natuurlijk wel de verhalen gehoord over de dodelijke bacterie Xylella, die in het zuiden van Italie alle olijfbomen al heeft gedood. Maar iedereen in mijn buurt zei/hoopte dat het zo’n vaart niet zou lopen, het was nog ver weg, er werd vast een oplossing voor gevonden. Ik besloot de locals te volgen, mijn kop in het zand te steken en te genieten van mijn prachtige olijfbomen.
Na de post-Corona energiedip (die langer duurde dan ik dacht), en enkele andere hickups/dips, heb ik het gevoel dat er een nieuwe kwaliteit in mijn leven is geslopen. In de afgelopen 2 maanden heb ik behoorlijk wat moeten vertragen, wat me de tijd gaf om te oefenen met loslaten en in het moment te zijn. Ik wil nóg meer naar mijn hart kunnen luisteren. Daarom wil ik alles op alles zetten om met een open hart te leven. Mijn hart is al zo lang bang. Bang om kwetsbaar te zijn, bang om gekwetst te worden. Toch hoort pijn bij het leven. Zelfs met mijn avontuurlijke leven vol geweldige dingen, kan ik met een gesloten hart niet ten volle van alles genieten. Vorige week, in mijn geliefde Puglia, heb ik daarom een tatoeage van een klein hartje op mijn hart laten zetten; zo herinner ik mezelf er elke dag aan om met een open hart te leven. In deze inspiratieshot wil ik graag wat dingen delen die jou wellicht kunnen helpen om ook je hart te volgen.
Na 30 jaar ondernemerschap en ruim 15 jaar lokatie onafhankelijk leven, zou je kunnen zeggen dat onzekerheid mijn comfort zone is geworden. Voor mij betekent dit scherp blijven en flexibel zijn, met als resultaat een interessanter leven. Als je alle verwachtingen loslaat, is er ruimte om verrast te worden. Soms positief, soms… minder positief… :) Ik weet niet wat er in de lucht hangt, maar afgelopen maand zat vol met verrassingen! Heb jij dat ook ervaren? Ik deel er graag een aantal met je.
Steeds meer vrienden bellen me in paniek voor wat perspectief. Ze missen het gevoel van vrijheid. Kennelijk hebben ze het gevoel dat ik anders naar de wereld kijk en hun blik kan verruimen. Misschien is dat ook wel zo. Als je zoveel reist als ik, zie je overal andere interpretaties van dezelfde feiten en omstandigheden; andere maatregelen, oplossingen, houdingen en dus perspectieven. Ik heb geleerd dat je je kunt focussen op wat er niet (meer) is, kan of mag, maar je kunt ook kijken naar wat er wél is. De kunst is om te focussen op de mooie dingen. Zelf word ik nog altijd verrast door stil te staan bij de kleine dingen, die je anders misschien mist. Een slaperig dorpje, een mooi FaceTime moment met mijn vader, de complexe smaak van mijn olijfolie, een prachtige natuurfoto of een nieuw idee, een nieuwe kans. In deze Inspiratie Shot deel ik er een paar met je.
Op bevrijdingsdag reisde ik van Genève via Amsterdam naar Puglia. Midden in de diverse lockdowns. Dat deed me weer realiseren dat veel grenzen en beperkingen meer in ons hoofd zitten dan dat ze ons echt tegenhouden. In deze inspiratie shot wil ik niet per se het reizen verheerlijken, maar je wel aan het denken zetten over wat vrijheid voor jou betekent.
Vaak zien we op tegen het schrijven van updates, social media posts, nieuwsbrieven of blogs, omdat we denken dat we altijd iets nieuws moeten verzinnen. Zonde, want de meesten van ons hebben al zoveel goed materiaal! Maar hoe weet je wat ‘goed’ is? Dat is dan weer het handige van social media: je ontvangt directe feedback, in de vorm van likes, views, comments en shares. Ter inspiratie hierbij een compilatie van mijn meest gelezen en gedeelde posts in de afgelopen maand.