Life lessons

Na een sjamanistische tantra-retraite in Peru kreeg ik de kans om deel te nemen aan een Wachuma-ceremonie, geleid door twee lokale sjamanen en hun zoon. Dit heilige ritueel, geworteld in de eeuwenoude tradities van het Andesvolk, maakt gebruik van de San Pedro-cactus, bekend om zijn vermogen om je te verbinden met God, de natuur of jezelf. Hoewel ik normaal geen psychedelica gebruik, had ik tijdens de retraite een droom waarin ik een duidelijke ‘boodschap’ kreeg: ik moest een oude relatie ‘purgen’ (een krachtiger proces dan loslaten). De ceremonie vond plaats in de Sacred Valley, twee dagen na de solstice en net voor het nieuwe jaar; een perfect moment om te reflecteren, los te laten en nieuwe intenties te zetten voor het komende jaar. De intimiteit van de groep en de setting voelden veilig en goed aan, waardoor dit passend leek.

Polariteiten hebben me altijd gefascineerd—de tegenstellingen die ons leven vormgeven. In mijn zoektocht naar balans ontdekte ik dat ik vaak in mijn masculiene energie zat: gericht op doen, controle, en resultaat. Maar diep van binnen verlangde ik naar een zachtere kant, naar het omarmen van mijn feminiene energie, die draait om overgave, aanwezigheid, en verbinding. Deze wens bracht me op een pad van zelfontdekking dat leidde tot tantra-workshops  en uiteindelijk tot mijn eerste MDMA-reis onder begeleiding van een psychologe. Ik verwachtte dat deze psychedelische ervaring me dichter bij mijn vrouwelijke energie zou brengen, maar de reis nam een onverwachte wending. Het beleefde leven als heks in de middeleeuwen, een harde en gevaarlijke realiteit, bracht me nieuwe inzichten over mijn afstand tot vrouwelijke energie. Vrouw zijn is niet altijd makkelijk, en het is vaak zelfs gevaarlijk geweest. Deze keer voelde ik me klaar om verder te gaan en me echt te verdiepen in het ‘vrouw zijn’. Mijn meest recente MDMA-reis bracht verrassende lessen over mezelf, mijn familie, en de verborgen verhalen die mijn vrouwelijke kracht vormgeven. Ik deel mijn ervaringen en lessen graag met jou, in de hoop dat ze ook bij jou iets losmaken...

Al jaren had ik last van hangende oogleden. Het werd zelfs zo erg dat mijn wimpers naar beneden gedrukt werden. Toch had ik nooit nagedacht over een ooglift, ook al vertelden veel vriendinnen (en vrienden) dat ze dat hadden gedaan en dat het een ‘fluitje van een cent’ was. Toen ik echter een jaar geleden een stukje zicht in 1 oog verloor door een gespleten netvlies, werd ik me extra bewust van de overhangende oogleden. Misschien zou ik door een ooglift weer een stukje zicht terug krijgen? Het was de moeite waard van het proberen. Maar ik vond het super eng. Snijden in een gezond lichaam, dat is niet ‘mijn ding’. Opnieuw verzekerden vrienden en vriendinnen me dat het niet zoveel voorstelde.