Mijn transformatie: ISTA Level 2 in Peru

Een advanced shamanistisch tantra retreat

“Ben je ooit bereid geweest om alles wat je denkt te weten over jezelf los te laten?”

Na verschillende tantra ervaringen sinds 2015 voelde ik me klaar voor een next level deep dive. Na twee keer ISTA (International School of Temple Arts) Level 1 en een integratieretreat durfde ik Level 2 aan… Niemand vertelt precies wat Level 2 inhoudt, behalve dat je ‘doodgaat’. Je ego sterft en je wordt opnieuw geboren. Een intens proces, maar dat was precies waar ik klaar voor was. Het retreat vond plaats in Peru, een land dat diep geworteld is in het shamanisme en dat voor mij altijd een bijzondere plek heeft gehad. Hoewel de timing slecht uitkwam—ik kwam rechtstreeks uit Thailand, had slechts twee dagen in Amsterdam voor de overgang naar een andere tijdzone, om te pakken en door te vliegen naar Peru—wist ik dat ik erbij moest zijn. Dit was het laatste retreat van Bruce, een van de oprichters van ISTA, en mensen waren lyrisch over hem.

Een unieke facilitator

Bruce straalt een zeldzame combinatie van liefde, zachtheid en diepe wijsheid uit. Een slanke man van 60. Zijn doorleefde gezicht, lange witte haar en katachtige blauwe ogen maakten indruk, maar het was zijn rauwe, diepe stem en zijn manier van lesgeven die me raakten. Tijdens het retreat stond hij vaak bescheiden op de achtergrond terwijl de co-facilitators de meeste oefeningen leidden. Maar zodra hij sprak, hing iedereen aan zijn lippen. Hij channelde eeuwenoude kennis en bracht die over op een manier die rechtstreeks je ziel raakte. Dit was geen gewone kennis; dit was echte, diepe wijsheid die voorbij de mind ging en ons in contact bracht met het grotere geheel.

*Artwork by instagram.com/micaelajarast

Bang voor pijn

Tijdens een eerste, speelse oefening – een rollenspel over dieren in de savanne – moesten we beurtelings prooi en roofdier spelen. Het idee was om te onderzoeken welke gevoelens dat oproept en waar je je het meest thuis voelt. Toen ik prooi was, sprong er een grote vent nét iets te hard bovenop me. Ik voelde iets kraken: een van mijn ribben.

Vanaf dat moment liep ik wekenlang rond met pijn. Bewegen deed pijn, hoesten, lachen, niezen, zelfs ademen was een uitdaging, en dat op 3000 meter hoogte, waar je zowieso al moeite hebt met ademen… Maar ik realiseerde me al snel dat dit onderdeel was van wat ik hier moest leren. Ik ben altijd bang geweest voor pijn. Ik probeer het koste wat kost te vermijden, zowel fysiek als emotioneel. Maar nu kon ik er niet omheen. Het was er. En toch… het leven ging door.

Ik was niet als een prooidier dat na een aanval voor dood achterblijft. Met pijn, ja, maar ik leefde. En ik kon het dragen. Dat besef was misschien wel de belangrijkste les van de week. Pijn is niet het einde. Iedere ademhaling was een herinnering aan deze les.

De onderwereld: sterven en herboren worden

Het grootste deel van het retreat speelde zich af in ‘de onderwereld’, een ruimte waar onze persoonlijkheid en ons ego niet langer een rol speelden. Hier werkten we vier dagen lang aan het loslaten van alles wat ons niet meer diende. Dit waren dagen van diepe processen en krachtige rituelen waarin we delen van onszelf ‘dood lieten gaan’ die ons vasthielden in het ego. We offerden onze seksualiteit, ons hoofd en ons hart op aan het universele. Vanaf nu ging het niet meer om mij, maar om een groter geheel, een diepere wijsheid.

Mijn eigen begrafenis

Eén oefening maakte diepe indruk op me: we moesten onze eigen begrafenis voorstellen. Ik zag een grote groep mensen die door mijn ‘No Excuses’-boodschap geïnspireerd waren. Maar wat me opviel, was dat ze niet kwamen voor míj, maar voor de inspiratie die ik had gegeven. Dat inzicht raakte me diep. Mensen kenden mij niet écht.

Ook realiseerde ik me dat mijn boodschap, hoewel waardevol, niet compleet was. Het leven draait niet alleen om doen en bereiken, maar om de balans tussen actie en simpelweg zijn: vertrouwen, overgave, genieten, en ruimte maken voor verbinding en reflectie. Die balans wil ik nu volledig omarmen. Tijdens deze oefening voelde het alsof ik met de dood onderhandelde om extra tijd—tijd om mijn verhaal compleet te maken. Deze oefening was slechts het begin van een week waarin ik alles losliet wat me niet meer diende.

Leren werken met energie

Bruce gaf ons diepe inzichten in hoe energie werkt. Hij legde uit dat deze kennis alleen aan ons onderbewuste mag worden onderwezen, omdat ons ego of onze persoonlijkheid in de ‘bovenwereld’ er misbruik van zou kunnen maken. Hij gebruikte de metafoor van iemand die opgesloten zit in een doos: als je de instructies aan de buitenkant plakt, heeft die persoon daar niets aan. De kennis moet van binnenuit komen, vanuit verbinding en liefde.

We leerden werken met verschillende energievelden: fysiek, emotioneel/seksueel, lightbody, mythological body en dark body (de void). We ontdekten hoe je energie in balans brengt tussen deze velden, hoe je beweegt tussen dimensies en hoe je interacteert met anderen en hun energie. Dit was voor mij een openbaring en het emotioneerde me. Het voelde alsof ik eindelijk toegang kreeg tot kennis waar ik al mijn hele leven naar had gezocht.

Relaties: een spiegel voor heling

Een ander belangrijk inzicht ging over relaties. We zoeken vaak verbinding met anderen om een leegte in onszelf op te vullen, in plaats van ons eigen ‘core wound’ te helen. Wanneer een relatie pijn doet en ons hart ‘open scheurt’, zien we dat vaak als iets negatiefs. Maar juist die pijn is een kans om dichter bij onze kern te komen. Relaties zijn spiegels. Ze nodigen je uit om je hart steeds opnieuw te openen, zelfs als het pijn doet. En altijd weer terg te komen bij onszelf. Bruce liet ons zien dat echte liefde niet vanuit het ego komt, maar vanuit de oorsprong: de void, het donkere hart.

Het ritueel van tegenstellingen

Tijdens een ceremonie over de verbinding van aarde en hemel, donker en licht, masculien en feminien, werd ik gematcht met een meisje dat meer stevigheid wilde ontwikkelen, terwijl ik juist aan mijn vrouwelijkheid wilde werken. Na het ritueel werden we gevraagd een symbool te kiezen dat ons was opgevallen. Eerst zagen we niets, maar zij zei: “Misschien een driehoek?” en ik dacht vaag aan een vierkant. We zouden deze symbolen met onze vingers op elkaars lichaam tekenen, alsof onze vingers geladen waren met magische energie.

Net voordat ik de driehoek in haar hals tekende, wist ik ineens dat hij ondersteboven moest zijn. Toen mijn vingers het symbool maakten, leek het tot mijn verbazing op te lichten. “Ik verbeeld het me vast,” dacht ik. Maar toen zij het vierkant op mijn borst tekende, zei ze ineens: “Ik zie het oplichten!” We keken elkaar verbaasd aan.

Toen we elkaar daarna omhelsden, kwamen haar driehoek en mijn vierkant precies op elkaar te liggen. Samen vormden ze een nieuw symbool: een vierkant met een omgekeerde driehoek erin. Het voelde alsof er energetisch iets was gebeurd.

Ik zocht de betekenis op en ontdekte dat dit symbool staat voor balans en eenheid tussen tegenstellingen (vrouwelijkheid/water en masculiniteit/materie)—precies waar we allebei aan werkten. Het voelde alsof we een eeuwenoude waarheid hadden ontdekt, één die ons beiden diep raakte. We besloten allebei dit symbool als tattoo te nemen.

De dans van dimensies

Het absolute hoogtepunt van de week was mijn ontmoeting met Bruce tijdens een ceremonie. Hij stond ineens voor me en nodigde me -zonder woorden- uit om te dansen. Wat begon als een simpele dans, werd een magische reis door verschillende energiedimensies. Zijn diepe, intense ogen voerden me mee naar onbekende werelden.

Op een gegeven moment vroeg hij: “Waar wil je heen?”  en zonder na te denken antwoordde ik: “Naar waar we elkaar voor het eerst ontmoetten.” Wat volgde was een visioen van galaxies, geometrische figuren en een dans van energie.

We bleven reizen naar verschillende energie dimensies. Het ene moment voelde ik me een priesteres en bewoog met die energie, een ander moment was ik een vlinder en waren we in het rijk van de insecten. Ik voelde me compleet vrij.

Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo moeiteloos en meesterlijk door energierijken kon reizen – en mij daarin meenam. En ik was me volledig bewust van alles en van de magie die zich ontvouwde. Deze dans was een van de meest bijzondere ervaringen van mijn leven.

Gedicht

Bruce stuurde ons dit prachtige gedicht:

“Some day, if you are lucky, you’ll return from a thunderous journey trailing snake scales, wing fragments and the musk of Earth and moon.

Eyes will examine you for signs of damage, or change and you, too, will wonder if your skin shows traces of fur, or leaves, if thrushes have built a nest of your hair, if Andromeda burns from your eyes. Do not be surprised by prickly questions from those who barely inhabit their own fleeting lives, who barely taste their own possibility, who barely dream. If your hands are empty, treasureless, if your toes have not grown claws, if your obedient voice has not become a wild cry, a howl, you will reassure them. 

We warned you, they might declare, there is nothing else, no point, no meaning, no mystery at all, just this frantic waiting to die. And yet, they tremble, mute, afraid you’ve returned without sweet elixir for unspeakable thirst, without a fluent dance or holy language to teach them, without a compass bearing to a forgotten border where no one crosses without weeping for the terrible beauty of galaxies and granite and bone.

They tremble, hoping your lips hold a secret, that the song your body now sings will redeem them, yet they fear your secret is dangerous, shattering, and once it flies from your astonished mouth, they–like you–must disintegrate before unfolding tremulous wings.” 

– The Return by Geneen Marie Leif Haugen