Wachuma-ceremonie: een reis van reflectie en vernieuwing

Een San Pedro-ritueel in de Sacred Valley van Peru 🌵

Na een sjamanistische tantra-retraite in Peru kreeg ik de kans om deel te nemen aan een Wachuma-ceremonie, geleid door twee lokale sjamanen en hun zoon. Dit heilige ritueel, geworteld in de eeuwenoude tradities van het Andesvolk, maakt gebruik van de San Pedro-cactus, bekend om zijn vermogen om je te verbinden met God, de natuur of jezelf.

Hoewel ik normaal geen psychedelica gebruik, had ik tijdens de retraite een droom waarin ik een duidelijke ‘boodschap’ kreeg: ik moest een oude relatie ‘purgen’ (een krachtiger proces dan loslaten). De ceremonie vond plaats in de Sacred Valley, twee dagen na de solstice en net voor het nieuwe jaar; een perfect moment om te reflecteren, los te laten en nieuwe intenties te zetten voor het komende jaar. De intimiteit van de groep en de setting voelden veilig en goed aan, waardoor dit passend leek.

De ervaring

We reden naar een afgelegen locatie buiten het dorp en liepen via een smal pad door maïsvelden naar de plek van de ceremonie, omringd door majestueuze bergen. We waren een kleine, vertrouwde groep vanuit de retraite, wat een gevoel van veiligheid en verbinding gaf. Yacu en Kuntur, de sjamanen, hadden al enkele rituelen begeleid tijdens onze tantra-retraite. Hun zoon, Araq, deed ook mee. Ik had Araq eerder dit jaar ontmoet tijdens een andere ISTA-retraite in Argentinië. Hij was door zijn ouders gestuurd om hun oude tradities te vertegenwoordigen. Ik bewonderde hun openheid en bereidheid om hun tradities te delen en van de onze te leren.

De sjamanen hadden de San Pedro-cactus—die ze met respect en liefde ‘grootvader Wachuma’ noemen—zelf voorbereid. Ze boden de groene, gelachtige substantie aan in vier doses gedurende de ceremonie, die corresponderen met de vier windrichtingen (noord, oost, zuid, west) en verschillende delen van ons wezen (geest, hart, lichaam, ziel).
Omdat ik erg gevoelig ben, nam ik slechts een minimale hoeveelheid—een volle kop bij de eerste ronde en drie kleine slokjes bij de volgende drie. Ik had gehoord dat het vreselijk zou smaken, maar de eerste kop smaakte gewoon ‘groen’ en een beetje slijmerig, niet zo slecht. De volgende rondes voelde ik me echter steeds misselijker, en ik voelde steeds meer weerstand tegen de volgende slokjes. Aan het eind kon ik de geur die om me heen hing niet meer verdragen. Terwijl anderen hun maag leegden, bleef ik misselijk maar kon ik niet overgeven. Ondanks het fysieke ongemak voelde ik me diep ontspannen en kreeg ik waardevolle inzichten.
Aan het begin van de ceremonie had ik visioenen van Mexicaanse plattelandsgemeenschappen en dorpen, waar het leven vergelijkbaar leek met dat in de Andes. Ik vroeg me af of deze traditie daar ook bestond. Ik zag ook neonkleurige patronen die deden denken aan traditionele borduurwerken van de San Pedro-cactus. De dag na de ceremonie schilderde ik een Wachuma cactus met zo’n neon lijn eromheen op een steen:

Soms zag ik het plafond ‘ademen’ alsof het leefde, en dit werd mijn ‘test’ om te checken of ik nog steeds ‘in de ervaring’ zat. De sjamanen vertelden ons dat we in golven in en uit de verbinding zouden drijven, en dat was precies hoe ik het ervoer.

De ceremonie zelf was betoverend. De sjamanenfamilie speelde traditionele instrumenten zoals gitaren, panfluiten, bamboefluiten en trommels. Ze leerden onze groep ook enkele call-and-response-liedjes spelen op de panfluiten. De muziek werd begeleid door Yacu’s hoge, etherische zang. Het was hypnotiserend mooi!

Ik heb een stukje opgenomen om de magie vast te leggen:

Hoewel ik de hele tijd misselijk was, genoot ik van de muziek en de energie van de groep.

De afgelegen natuurlijke omgeving, omringd door oude bergen, voegde een extra dimensie toe aan de betovering. Een onweersbui kwam opzetten en versterkte de intensiteit van de ervaring. De wisselwerking tussen de rauwe kracht van de natuur en de serene energie van de groep maakte de ceremonie onvergetelijk.

Wijze lessen van de sjamanen

De sjamanen deelden diepe wijsheden en benadrukten “Ayni”, of wederkerigheid—het idee dat we constant ontvangen van de aarde en de onzichtbare wereld, zodat we ons kunnen richten op geven in ruil daarvoor. Dit was ook de reden dat we 24 uur moesten vasten voor de ceremonie: niet alleen zodat ons lichaam het medicijn dan beter kon opnemen, maar ook om iets terug te geven voordat we de wijsheid en ervaring van Wachuma mochten ontvangen.

Ze spraken ook over dualiteit, waarin tegenstellingen zoals schoonheid en lelijkheid, mannelijk en vrouwelijk, ons verdelen. Ze introduceerden het concept van trivalentie, een derde verbindend element dat deze tegenstellingen overbrugt. Bijvoorbeeld, tussen schoonheid en lelijkheid ligt een lichaam dat gewaardeerd en geaccepteerd kan worden zoals het is.

Hun wijsheid sprak rechtstreeks tot ons onderbewustzijn, versterkt door de veranderde bewustzijnstoestand waarin we ons bevonden.

Persoonlijke inzichten

De nacht voor de ceremonie kon ik niet slapen. Rusteloos herlas ik oude dagboeknotities van toen ik mijn ex voor het eerst ontmoette—de man die me later zoveel pijn zou doen. Het voelde surrealistisch om de immense liefde en connectie te herlezen die we deelden en om te herinneren hoe open en gelukkig ik toen was. Door alle pijn, verdiet en woede van de afgelopen jaren was ik dat geluk bijna vergeten. Het was zo bijzonder, dat ik zelfs meerdere keren schreef: “Als het nu zou stoppen, dan is het al de moeite waard geweest.” Die gedachte voelde als een boodschap van mijn vroegere ik aan mijn huidige zelf. Nu kan ik de schoonheid van die liefde weer omarmen en dankbaar zijn dat ik dat heb mogen ervaren, ook al twijfelde ik de afgelopen jaren soms of het wel echt was en voelde het alsof het de pijn die erop volgde niet waard was.

Daarna las ik e-mails terug van de tijd dat ik zijn affaire ontdekte. Zijn verklaringen zaten vol tegenstrijdigheden en pogingen om de schuld te verschuiven. Hij beschuldigde me ervan in een “victim mode” te zitten en hem niet te begrijpen. Hij probeerde mij als de boosdoener neer te zetten om zijn acties te rechtvaardigen, terwijl ik hem alles had gegeven met zoveel liefde. Destijds deden zijn woorden me enorm veel pijn. Nu kan ik zijn wanhopige pogingen zien om zijn eigen fouten te verklaren, zelfs terwijl hij er een puinhoop van maakte. Ik hoopte dat ik tijdens de ceremonie eindelijk alles los kon laten.

Tijdens de ceremonie herbeleefde ik bewust dat cruciale moment waarop ik zijn affaire ontdekte en al zijn onzinverhalen moest aanhoren. Deze keer voelde ik niet de schok en sloot ik me niet af, zoals ik toen deed. Ik liet mezelf eindelijk het verdriet volledig voelen. Ik omarmde de pijn, het verdriet en de rouw die ik zo lang had vermeden. Door dat moment opnieuw te beleven, kon ik een deel van de last loslaten die ik nog steeds met me meedraag.

Het voelde alsof ik afscheid nam van de relatie en van hem, in de vier delen van de ceremonie—mijn geest, hart, lichaam en ziel. Aan het einde van de ceremonie leek het alsof onze zielen definitief afscheid van elkaar namen. Het was niet makkelijk, en het is nog steeds niet helemaal klaar, maar ik voelde dat ik dichter bij innerlijke rust kwam.

Mystieke momenten en de parallel met emoties

De ceremonie duurde de hele dag. Tegen het einde stapte ik naar buiten en zag een storm opkomen in de bergen. De lucht was pikzwart, een dreigend maar fascinerend gezicht. Bliksem verlichtte de bergen. Daar, staand in de natuur, nam iets oerouds en primitiefs in mij het over. Ik nodigde de donder en bliksem uit, grommend en roepend om meer, alsof ik een priesteres was die de dood zelf opriep. Toen de bliksem intensiever werd, riep ik: “Give me more! You can do better than this!”

Toen de bliksem dichterbij insloeg en de regen met grote, zware druppels op mijn huid neerviel, voelde ik een vleugje angst. Maar ik rende niet weg. Ik genoot van de sensaties en ging pas terug naar binnen toen ik doorweekt was. Ik realiseerde me dat ik een soort confrontatie was aangegaan met de dood en voelde een hernieuwde levenslust in me opborrelen.

Een vriendin wees me later op de parallel met emoties: in het begin lijken ze eng, maar door ze volledig te omarmen maak je juist ruimte om volledig te leven. Net zoals ik de storm uitdaagde om sterker te worden, moest ik mijn emoties uitnodigen om volledig naar de oppervlakte te komen. De misselijkheid, het verdriet en de confrontatie met oude pijn waren allemaal onderdeel van het proces. Door het ongemak te omarmen, kon ik me weer levend voelen. Dit leerde me dat emoties, net als stormen, in hun geheel ervaren moeten worden om helderheid en vernieuwing te brengen.

Een nieuwe balans

Door de ceremonie realiseerde ik me ook hoeveel ik in het verleden mijn mannelijke energie had ontwikkeld. Ik dacht dat een stabiele relatie nodig was om veiligheid te bieden, zodat mijn kwetsbare vrouwelijkheid kon opbloeien. In vorige levens hadden pogingen om mijn vrouwelijke kracht te uiten vaak geleid tot afwijzing of vervolging, waardoor ik terughoudend was geworden om het volledig te omarmen (lees deze blog over een leven als heks in de middeleeuwen).

Nu zie ik dat mijn innerlijke mannelijke energie sterk en stabiel genoeg is om de basis te bieden die ik nodig heb. Met deze innerlijke balans voel ik me klaar om mijn vrouwelijke priesteres-energie veilig en krachtig tot uiting te brengen, zonder afhankelijk te zijn van externe relaties.

Conclusie

De Wachuma-ceremonie leek in eerste instantie misschien niet spectaculair, maar achteraf was het een diepgaande reis van reflectie, loslaten en vernieuwing. Het bracht afsluiting van oude wonden, hielp me mijn emoties volledig te omarmen en onthulde een dieper gevoel van balans in mezelf.

De muziek, de storm en de energie van de groep creëerden een magische ervaring die ik altijd met me mee zal dragen. Door zowel de schoonheid als de chaos onder ogen te zien, vond ik een nieuwe innerlijke rust—een herinnering dat het leven, net als een storm, diep doorleefd en volledig geleefd moet worden.

PS. Als je ooit zelf een San Pedro ceremonie wilt doen, zorg dan voor ervaren begeleiding, met respect voor de lokale gebruiken en tradities en op een manier zodat de lokale gemeenschap er ook bij betrokken wordt.