Pionier
“Do not go where the path may lead, go instead where there is no path and leave a trail” ~ Ralph Waldo Emerson Je eigen weg gaan. Weg van de gebaande paden. Nieuwe mogelijkheden ontdekken. Steeds weer die vraag stellen: kunnen dingen anders, beter? Werk je vaak alleen, heb je soms het gevoel dat je tegen de stroom in zwemt? Grote kans dat je een pionier bent. Vaak weet je dat achteraf pas van jezelf; anderen signaleren veel sneller dat je anders bent. Een pionier is iemand die als een van de eersten een bepaald gebied betreedt, zodat hij daar zijn weg moet vinden zonder gebruik te kunnen maken van de ervaring van anderen. Kenmerkend voor het werk van een pionier (het zogenaamde pionieren) zijn de ontberingen die men ondergaat en de grote inspanning die men zich moet getroosten omdat allerlei voorzieningen nog ontbreken. Het werk van een pionier gaat vaak gepaard met vele mislukkingen en tegenslagen, omdat de pionier nog niet kan beschikken over methodes die zich in de praktijk bewezen hebben. Het werk van een pionier is wel erg belangrijk, omdat anderen er op kunnen voortbouwen. Sommige personen zijn van nature een pionier. Zochten pioniers in oudere tijden een nieuwe en onbekende omgeving op, in de recente tijden zijn de pioniers bijvoorbeeld degenen die een nieuw bedrijf opstarten. Een echte pionier functioneert minder goed in een compleet gevestigde omgeving. ~ Wikipedia. Het proces dat veel pioniers zullen herkennen is ‘strive, struggle & shine’.
Ze laten zich niet tegenhouden door het oncomfortabele gevoel van uit je comfortzone stappen. Ze weten dat ze hard moeten werken, vaak op hun bek zullen gaan en dan weinigen ze zullen begrijpen. Totdat ze die doorbraak vinden en het spoor dat ze hebben achtergelaten ook door anderen gevolgd kan worden. Dan is er soms lof, maar af en toe ook onbegrip of jaloezie. De pionier neemt nauwelijks tijd voor ‘shine’, is vaak al weer op weg in een nieuwe ontdekkingsreis. Toch denk ik dat het belangrijk is om stil te staan bij je ‘successen’ en je lessen ook met anderen te delen. Dat doe ik o.a. onder inspiratie op deze site. Ik heb me altijd al anders gevoeld. Ben mijn eigen weg gegaan. Was nieuwsgierig naar andere landen, zocht extreme ervaringen (zoals deelname aan Expeditie Robinson) en ontdekte zo mijn eigen grenzen. Mijn grootste les was Coins for Care, waarbij ik zonder ervaring of budget, redelijk naïef de goede doelen wereld in banjerde om €16 miljoen in te zamelen. Ik ontmoette mooi mensen met goede bedoelingen, maar stuitte helaas ook op tegenwerking, vriendjespolitiek, koninkrijkjes, old boys networks, dubieuze financiële geldstromen etc. Ik deed alles anders, sneller en goedkoper en maakte dus geen vrienden onder de gevestigde goede doelen, die mij als bedreiging zagen. Voor anderen was ik een inspiratiebron, een frisse wind in de vastgeroeste branche. In onderstaand interview in het blad Carp vertel ik over deze ervaring.
Ik Breng Een Vonkje Over by Esther Jacobs
Rond die tijd las ik voor het eerst deze quote, waar ik me helemaal mee kon identificeren: It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better. The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly; who errs, who comes short again and again, because there is no effort without error and shortcoming; but who does actually strive to do the deeds; who knows great enthusiasms, the great devotions; who spends himself in a worthy cause; who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who neither know victory nor defeat. ~Theodore Roosevelt Onlangs ontdekte ik het boek Leadership on the line . Hoewel ik helemaal níets met het thema leiderschap heb, gaf het boek me waardevolle inzichten over groepsdynamiek en verdedigingsmechanismen die worden toegepast in tijden van verandering. Oh, wat wou ik dat ik dit had gelezen (en begrepen) toen ik me als 28-jarige vol naïef enthousiasme in de goede doelen wereld stortte… In het boek pamflet2.nl over zelfsturing, schreef ondernemer en ontdekkingsreiziger Jeroen Komen een verhaal over ‘autistische visjes’. Als alle visjes altijd netjes met de school mee bleven zwemmen, werden er nooit nieuwe routes, plekken, schuilplaatsen en voedselbronnen ontdekt. De ‘autistische visjes’ die afwijken van het groepsgedrag, zijn eigenlijk de pioniers van de visjessamenleving. Zij steken hun nek uit, worden soms opgegeten door de roofvissen, maar zijn soms de sleutel tot het voortbestaan van de school. Dus: als pionier zit er niets anders op dan te accepteren wie/hoe/wat je bent, en je eigen kompas te volgen. Ook al is het niet altijd makkelijk en word je vaak niet begrepen. Je baant een weg die ooit door anderen gevolgd zal worden.