Leiderschap?!?

Ik heb he-le-maal niets met leiderschap. Niet met de term, niet met waar het voor staat. Ik snap daarom ook niet waarom iedereen er zo mee bezig is. Ik ben een einzelgänger, een pionier; ik vind mezelf geen leider en wil het niet zijn. Daarnaast roept het negatieve associaties op aan mijn deelname aan Expeditie Robinson, waar ik tegen mijn wil door het programma tot leider van een groep werd benoemd, waarna de andere deelnemers tegen mij (i.p.v. tegen die beslissing) in opstand kwamen…

Toen ik een paar weken geleden het boek ‘Leadership on the line‘ cadeau kreeg, was ik dus niet echt enthousiast. Ik kreeg het echter van de Kafkabrigade, die naar aanleiding van mijn ‘ontslag uit Nederland’ proberen te helpen voorkomen dat andere wereldburgers buiten het systeem vallen. Uit een soort van beleefdheid bladerde ik dus op een verloren moment even door het boek. En toen gebeurde het. Ineens besefte ik dat ik misschien toch wel iets met leiderschap moet/heb.

Ik krijg kippenvel terwijl ik dit schrijf, want ik voel me nog steeds ongemakkelijk bij de term. Maar het gaat om wat ermee bedoeld wordt. Vooral deze zin raakte me: ‘The hope of leadership lies in the capacity to deliver disturbing news and raise difficult questions in a way that people can absorb, prodding them to take up the message rather than ignore it or kill the messenger.’ Het boek focust niet zoals andere management boeken op hoe je moet inspireren. Dat weten we inmiddels wel. Het legt uit waarom negativiteit en tegenwerking erbij horen (‘Leadership becomes dangerous when it must confront people with change and thus with loss.’) en vooral hoe je dit overleeft.

Toevallig heb ik laatst het proces dat we allemaal wel eens doormaken in kaart gebracht; ik zie de fasen als strive struggle & shine. Je wilt iets heel belangrijks bereiken (strive), het is niet makkelijk, maar als je doorzet (struggle), bereik je op een gegeven moment een positie van waaruit je anderen mag inspireren (shine). Daarna kom je vroeg of laat vanzelf weer in een nieuwe cyclus terecht.

Ik heb de afgelopen jaren een aantal ‘rondes’ overleefd. Maar niet van harte. Tot nu toe dacht ik dat de weerstand en negativiteit vervelende ‘bijproducten’ waren van iets goeds doen; redenen waarom ik eigenlijk niet meer wilde. Nu begrijp ik dat als je dingen wilt veranderen, je soms impopulaire boodschappen moet brengen. Die moeten dan supergoed geformuleerd worden. En dan nog verzetten mensen zich tegen verandering. En projecteren dat vaak op de boodschapper. (Hmmmm, komt me bekend voor…)

Als je ergens het voortouw in neemt, dan moet je dus goed weten waarom je het doet, stevig in je schoenen staan, extreem creatief en flexibel zijn, niet opgeven, je niet eenzaam voelen in je eentje en goed kunnen communiceren. Het lijkt wel of al mijn ervaringen/worstelingen in de goede doelen wereld, tijdens Expeditie Robinson, met mijn ‘foute man‘, in de media en de recente strubbelingen met de gemeente Amstelveen mij ergens op voorbereidden…

Met al die ervaringen en skills in mijn ‘rugzak’ hielp ik anderen de laatste jaren echter vooral met dingen opstarten. Maar daar ben ik niet uniek in. Ineens besef ik dat er maar weinigen zijn die andere pioniers kunnen helpen met het HELE proces dat ze doormaken, en dan vooral het laatste stukje van de ‘struggle’, richting ‘shine’. Dat speelt zich af op eenzame ‘hoogte’ (soms voelt het meer als een dieptepunt) en er zijn geen gebaande paden, geen voorbeelden of ijkpunten.

Zo vielen op mijn moment van 2014 ineens allemaal puzzelstukjes in elkaar. En ik was me er niet eens van bewust dat ik aan het puzzelen was! Ik heb nog geen compleet beeld, maar duidelijk is dat er iets moois tevoorschijn komt. Wie mijn nieuwe uitzicht al ziet/weet, mag het zeggen…

Dit verhaal verscheen eind 2014 op mijnmoment.com.