In stilte stormen
Dit wordt een raar stuk. Ik kan en mag namelijk niet schrijven over wat mij op dit moment het meest bezig houdt. Mijn vader, waar ik deze winter in Miami voor zorg, zinkt steeds verder weg in het drijfzand van de Alzheimer, maar de familie wil niet dat ik hier iets over post. En hoe kan ik vertellen wat dit met mij doet, zonder te beschrijven wat zich afspeelt? Daarnaast probeer ik over een korte, maar intense liefdes relatie heen te komen, waar ik ook niets over kan zeggen. Omdat de meneer in kwestie buiten beeld wil blijven, omdat het geen relatie genoemd mocht worden en omdat we allebei hardnekkig volhouden dat het geen liefde was. Maar waarom is loslaten dan zo verdomde moeilijk?
Ik realiseer me dat ik normaal gesproken dit soort ervaringen van me af schrijf. Dat ik inzichten krijg, en deze weer met anderen kan delen, juist omdat ik erover schrijf. Maar blogs of social media posts over deze zaken zijn dus uit den boze. En daarom blijft het even stil. Terwijl in mijn hoofd een storm raast…
Er groeit ook al een tijdje een nieuw boek in mij : “How to light your fire; without the burnout”, over het proces ‘van overleven naar leven’ dat een aantal jaar geleden is ingezet. Over de omslag van uitsluitend mijn mannelijke ‘doe-energie’ inzetten naar de meer vrouwelijke kant van surrender en go with the flow. Maar ik kom niet aan schrijven toe. Eerst moet er rust zijn. In mijn hoofd en in mijn leven. Het proces is nog niet afgelopen.
En eerst moeten andere dingen af zijn. Zoals de ecourse waar ik al ruim driekwart jaar aan werk. Het gaat over ‘impact & influence’ met al mijn geheimen voor authentieke social media. De dure en ‘ervaren’ e-course experts die ik had ingehuurd, bleken er een zooitje van te maken, dus ik moest alles zelf leren, met heel veel vallen en opstaan. Daarbij kwamen ook nog eens een hoop (tech) problemen met mijn webshop, computer en zelfs met de IT-ers die ik had ingehuurd om ze op te lossen. Ik ben er zo druk mee, dat mijn superhoge social media score (de basis voor die e-course) ondertussen flink gekelderd is.
Weer is de oplossing om te schrijven, om mijn verhalen te delen en mezelf te laten zien op social media. Maar ik wil helemaal niet zichtbaar zijn nu. Soms wil ik van ellende het allerliefst wegkruipen in een hoekje. Het dekbed over mijn hoofd trekken en pas weer tevoorschijn komen als de wereld er voor mij weer een beetje aantrekkelijker uitziet….
Maar helaas (of misschien wel gelukkig) kan dat niet. Mijn vader heeft me nodig. Ik moet mezelf weer op de rit krijgen. En dat gaat lukken ook. En dat levert vast weer mooie inzichten op. Waar anderen met de ‘eindejaars blues’ misschien ook weer iets aan hebben. Dus ik ga sporten, eten koken, tango dansen, e-mails beantwoorden en wandelingen maken. En wachten… tot dingen zich vanzelf oplossen, zonder dat ik eraan hoef te trekken of duwen. Dit hele verhaal wordt uiteindelijk vast een interessant hoofdstuk in mijn nieuwe boek….
Esther Jacobs (1970) wordt ook wel de ‘No Excuses Lady’ genoemd. Als rasoptimist, motivational speaker, schrijver en journalist zoekt ze altijd naar verrassende invalshoeken en creatieve oplossingen. Ze heeft geen vaste woon-en verblijfplaats; deze digital nomad reisde en woonde dit jaar in Singapore, Indonesië, Thailand, Vietnam, Mallorca, Amsterdam, Griekenland, Cyprus, Curaçao, de USA en Canada. www.estherjacobs.info
* Dit stuk werd oorspronkelijk geschreven voor www.mijnmoment.com; een jaarlijkse traditie waarbij een aantal prominente Nederlanders wordt gevraagd hun moment van het afgelopen jaar te beschrijven.