Ik was mijn sprankel kwijt

Ik was mijn sprankel kwijt. En ik had het me niet eens gerealiseerd. Totdat ik hem ineens terugvond. In Brazilië, na een cruise op een boot met 150 digital nomads.

Ruim 10 maanden worstelde ik al met mijn gezondheid. Kennelijk had ik na het auto ongeluk twee jaar geleden toch steeds meer van mezelf gevraagd dan slim was met een whiplash. Al mijn reserves waren op. Bloedarmoede en bijnieruitputting zorgden voor extreme (en dan bedoel ik echt onvoorstelbare) vermoeidheid. Ik had geen energie om mensen om me heen te hebben, te praten, te werken, vaak zelfs niet eens om een sms-je te sturen.

Na maandenlang ‘overleven’ begon ik vlak voor de cruise van Spanje naar Brazilië weer wat ruimte te krijgen in mijn hoofd. Tijdens de cruise begon ik me heel langzaam iets beter te voelen. Het hielp natuurlijk ook dat ik na jarenlange drukte, een overvolle agenda en zelfopgelegde verantwoordelijkheden, nu ineens vier maanden zonder afspraken voor de boeg had. En in plaats van tussen twee of drie plekken heen en weer reizen, had ik nu weer de vrijheid om te gaan en staan waar ik wilde. Het avontuur lachte me tegemoet.

Op de nomadcruise ontmoette ik een aantal gelijkgestemde zielen en in Brazilië zochten we elkaar weer op. Twee weken lang co-werkten we in een simpel airco hotel aan het strand. Iedere dag buffelden we aan onze eigen projecten (mijn digital nomad boek moest af), aten samen en zagen de zon ondergaan tijdens ons dagelijkse middagzwemmetje in zee. Het gevoel van ‘samen’ – en een verdwaalde vlinder- , gaven me een enorme boost.

Na een paar dagen ontstond het idee om met zijn drieën een online training over productiviteit en motivatie te maken, wat we ook daadwerkelijk ter plekke hebben gedaan. Tijdens het filmen van de videotraining genoot ik intens van de hilarische momenten (zakkenrollers die je camera proberen te jatten tijdens het filmen, hoofdrolspeler die in paniek wegvlucht van een vliegend torretje, briljante maar té onbeschofte teksten van een van de drie presentatoren etc.). Hikkend van de lach besefte ik dat het wel heel lang geleden was dat ik zoveel plezier had gehad. Als je fysiek niet in orde bent, is dat namelijk wel het laatste waar je hoofd naar staat.

Toen ik voor het eerst sinds maanden een stuk kon joggen, zette ik keihard de song ‘take me to church’ van Hozier op repeat, terwijl het Braziliaanse strandleven langs de boulevard aan me voorbij trok. Ik voelde mijn hart zowat uit mijn borstkas springen van geluk.

We regelden een aantal presentaties bij jonge ondernemersclubs en ontmoetten zo superleuke enthousiaste lokale Braziliaanse ondernemers. De perfecte mix tussen werk, plezier, reizen en samenwerken. De Cruise your Business workshop die ik in maart op de boot terug naar Europa aanbood, was daar ook een voorbeeld van. Het stroomt weer, getuige het grote aantal aanmeldingen van bijzondere ondernemers. Niet alleen geeft dat een kick op het moment zelf, maar het opent ook een deurtje naar het nieuwe leven dat voor me ligt.

Reizen is niet alleen onderweg zijn, het is niet een tijdelijk iets: dit kan mijn leven zijn! Ik ben er nog lang niet. Fysiek moet ik nog een stuk verder herstellen. Ik merk ook dat ‘trauma’s’ uit het verleden nu gezien willen worden en een plekje willen krijgen. Er zijn dagen dat ik mijn sprankel niet voel of zie. Maar ik ben me er nu van bewust dat ik hem mis. En dat fijne gevoel, van herkenning, van “ja, dít is de bedoeling!” als het vonkje zich wel weer even laat zien, dat geeft me hoop. Hoop en vertrouwen dat 2016 in alle opzichten een sprankelend jaar gaat worden.

Hoe zit het met jouw sprankel?

Deze post is als ‘Mijn moment van 2015’ gepubliceerd op www.mijnmoment.com