Jippie, mijn turbo-knop is kapot!

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik door een auto ongeluk op Curaçao een whiplash opliep. Toen ik een maand na het ongeluk de blog ‘whip lessons’ schreef dacht ik nog dat ik een wijze les moest leren en dat een paar maanden later mijn leven weer ‘gewoon’ zou zijn. Vandaag besef ik dat het nooit meer gaat worden hoe het was. Niet alleen doordat ik fysiek nog steeds niet helemaal de oude ben; maar vooral omdat ik heb ondervonden dat de ‘oude Esther’ misschien wel helemaal niet zo goed/leuk was…

Begrijp me niet verkeerd: wat ik het allerliefste wil is dat mijn hoofd het gewoon weer doet, op de oude snelheid, op ieder moment. En dat ik weer kan sporten, springen, dansen, gek doen, zonder na te denken of er niet iets verkeerd kan schieten in mijn nek, rug of heupen. Maar de ‘oude Esther’ was met hele andere dingen bezig. Ze leefde in sneltreinvaart, de ‘turbo knop’ stond altijd aan. Werk, sport, reizen, vrienden, andere leuke dingen; liefst nog alles tegelijk. Ik liet me door niets en niemand tegenhouden. Ook niet door de blessures die ik regelmatig opliep, of door de griepjes en andere kwaaltjes die steeds vaker mijn plannen dwarsboomden.

Het ongeluk was voor mij een duidelijk een teken; ‘tot hier en niet verder’. Het voelde alsof ik dingen anders moest doen. Maar hoe? Ik kende alleen het turbo gevoel, de overlevingsstand, de adrenaline.

Na een paar weken ‘mocht’ ik van mijn fysiotherapeut heel voorzichtig wat yoga lessen gaan nemen. Privé lessen om op mijn eigen tempo weer een beetje aan de slag te gaan met mijn lichaam. Ik vond in Kirti de beste juf. Maar wat was ik boos op haar de eerste paar lessen! Mijn verwachting was dat ik weer iets mocht DOEN. Dat is altijd mijn manier geweest om uitdagingen aan te gaan, om problemen op te lossen. Kirti vroeg me om te gaan liggen en naar mijn rechter wijsvinger te ademen. Serieus! En dat 45 minuten lang! De volgende sessie was mijn schouder aan de beurt: adem in, adem uit, voel… Woest was ik. Ik wilde niet voelen, ik wilde iets doen.

Maar ja, ze leerde ze me ook (adem)technieken om de spanning te verlichten als ik op dagen tussen de sessies ineens enorme kramp in mijn heup, nek of schouders kreeg. Zelf direct de kramp kunnen verlichten, voorkomt ergere pijn en daarmee ook het paniekgevoel dat je kan bekruipen als je je pijn niet in de hand hebt. Voor het eerst begon ik iets van nut te zien in de sessies: voortaan zou ik niet afhankelijk meer zijn van fysio’s, massages of doctoren. Als ik kon leren om mezelf te genezen, dan was dat zeker de moeite waard.

Toch bleef ik me steeds boos maken: tijdens een rek/strek of adem oefening zei Kirti vaak tegen me dat ik niet zo serieus moest kijken, maar moest glimlachen. Hoezo glimlachen? Ik had PIJN. Ik was BEZIG met daar iets aan te doen. Daar was niets leuks aan… Maar goed, ik zette dapper door. ‘Ik moet hier gewoon even doorheen’ was de afspraak die ik met mezelf maakte. Ik had slechts tijd voor een paar lessen, daarna vertrok in naar Nederland en Mallorca. Met deze basis aan yoga zou ik het verder zelf moeten zien te redden.

Ik ‘moest’ iedere dag een uur yoga van mezelf doen. Ik merkte dat ik daarna een veel soepeler lichaam en een helderder hoofd had. Langzaam begon ik het nut ervan in te zien. Me even helemaal terugtrekken, ademen, voelen, ruimte maken. Hoe meer ruimte er in mijn lichaam kwam, hoe meer ruimte ik in mijn hoofd voelde. Steeds vaker verscheen er vanzelf een glimlach op mijn gezicht… Kirti zou trots op me zijn!

Maar naarmate het iets beter ging, sloeg ik steeds vaker een yoga sessie over. Het stond niet meer nummer één in mijn prioriteitenlijst, maar moest regelmatig wijken voor ‘te druk’ (met wat?), geen zin of ‘ik doe het later vandaag’, waar dan natuurlijk niets meer van kwam. De dagen dat ik wel met een uurtje yoga begon, voelde ik me top en nam ik mezelf heilig voor om echt iedere dag mijn oefeningen te doen.

Het eerste halfjaar na het ongeluk had ik zoveel mogelijk vrij gepland qua werk. Men had me verzekerd dat ik na een half jaar een stuk ‘beter’ zou zijn. En inderdaad, er was duidelijk vooruitgang te zien. Dus ik begon meer en meer te werken. Lezingen, workshops en schrijven aan dat Wereldburger boek, dat eindelijk af moest.

Maar zodra ik onder ‘druk’ kwam te staan (dat kon al zijn dat iemand tegen me praatte terwijl ik iets op de computer probeerde te doen, of een groep mensen om me heen), sloeg mijn hoofd op hol. Ik had geen filter meer voor achtergrondgeluiden en andere prikkels, terwijl ik voor het ongeluk in de drukste ruimte me helemaal af kon sluiten. Ik moest mezelf opnieuw ontdekken: wat kon ik wel, wat kon ik niet. Vergelijken met ‘vroeger’, dat was funest.

Stiekem had ik bewondering voor de oude snelheid van mijn denken. Toentertijd had ik er nooit bij stil gestaan wat ik allemaal kon. Maar al die dingen die nu wel weer lukten, zoals een lezing geven (daarna lag ik een week voor pampus), af en toe een stuk schrijven en soms weer leuke dingen doen, smaakten naar meer. Zonder het te beseffen, drukte ik iedere dag even op de ‘turbo’ knop, om te constateren dat die het nog niet deed. Ik besefte dat ik een nieuw ‘spoor’ in moest slijpen, mijn nieuwe gewoonten me eigen moest maken, omdat het veel te makkelijk was om weer in mijn oude ‘spoor’ terug te glijden naarmate ik me beter zou voelen.

En heel af en toe kreeg ik weer dat gevoel van vroeger, van snelheid, van helderheid, van adrenaline. Als ik twee lezingen op een dag moest geven en dat lukte. Als ik ineens zo helder was dat ik een stuk van het boek kon schrijven, als ik niet ziek werd als ik naar Nederland of terug reisde. Oh, wat was het verleidelijk om mijn oude gewoonten weer op te pakken en die adrenaline, die rush te voelen!

Ik besloot dat ik hulp nodig had met het aanleren van mijn nieuwe gewoontes. Samen met Joia deed ik een 30 dagen ‘flow opener’ sessie om ‘van spoor te veranderen’. Om me bewust te worden dat ik al die jaren onnodig nog in de ‘survival stand’ stond en dat ik naar het spoor van genieten mocht. Door daar 30 dagen lang iedere dag even bij stil te staan, krijgt de nieuwe gewoonte de kans om te beklijven.

Ik ging ook naar een vijf daagse stilte meditatie, waar ik een heerlijk opgeruimd hoofd aan over hield. Dat alles bracht rust in mijn hoofd en leven. Het voelde zo goed. Ik dacht dat ik mijn ‘nieuwe ik’ had bereikt.

Ineens ging alles heel snel. Na negen maanden vertraging besloot ik het Handboek voor wereldburgers nu echt af te maken. En het lukte zowaar om me meer dan een paar uur per dag te concentreren; wat fijn! Er volgden weken van schrijven, editten, vormgeving, nog meer editten, zelfs af en toe een ouderwets nachtje doortrekken. Ondertussen reden mijn vriend en ik met een camper van Nederland naar Mallorca, waarna ik weer terug vloog naar NL voor de boeklancering en diverse interviews. Ook gaf ik in korte tijd een aantal lezingen en workshops. Mijn turbo knop deed het weer! Dankbaar maakte ik er gebruik van. Iedere dag, want het was nu eenmaal ‘even nodig’, toch?

Maar na een paar superleuke en drukke weken deed de turbo knop het ineens niet meer. En mijn hoofd ook niet. Wekenlang had ik hoofdpijn. Toen dat overging, kreeg ik ‘kortsluiting’ in mijn hoofd. Ik werd geïrriteerd naar mijn omgeving, kon niets meer verdragen wat mijn aandacht opeiste. Ik verscheen op verkeerde dagen en tijden op verkeerde plekken op afspraken. Hoe vaak ik ook een afspraak of vluchttijd in mijn agenda checkte, steeds weer bleek dat er iets niet klopte. Ik miste kort achter elkaar drie vluchten, terwijl me dat anders nooit gebeurt. De derde keer dat ik na uitvoerig controleren weer te laat op Schiphol verscheen, was de maat vol. Ik stond huilend van frustratie op de luchthaven.

‘OK, I get the message’, zei ik tegen mezelf. Ik was ongemerkt weer teruggekomen op mijn oude spoor en dat beviel uiteindelijk dus niet goed. Ik moet dus weer terug naar mijn basis. Yoga helpt me daarbij. Mijn lichaam voelt sterker. Nog steeds merk ik dat hoe meer ruimte in fysiek creëer, hoe groter het positieve effect op mijn hoofd is. Maar het blijft een uitdaging om vanuit rust de dingen te doen die ik wil doen. En niet zoveel te willen zoals ik altijd heb gedaan. Dat betekent keuzes maken.

Op de dagen dat ik me helder voel, is het bijna alsof er niets aan de hand is. Maar ik weet dat dat zomaar onverwachts kan omslaan. En daarom moet ik een nieuw soort balans vinden. Een manier om ‘sustainable’ met mijn energie om te gaan; niet meer ‘uitgeven’ dan er in gaat. Kortom: een kracht vinden in mijn zwakte. De ene dag lukt dat beter dan andere dagen. En dan lonkt die turbo knop weer naar me. Kortom; ik ben er nog lang niet, maar ik weet dat ik op reis ben naar iets mooiers en beters dan dat er voorheen was. Reis je met me mee?

⇒ Doe even een snelle check op jouw eigen energie: is die sustainable? Gaat er evenveel in als uit? Wanneer en hoe gebruik jij jouw ‘turbo-knop’?