“You can find inspiration in everything. If you can’t, then you are not looking properly.”
Een verzameling nuttige, grappige, verbazende maar vooral inspirerende tips, video’s, foto’s, quotes, mensen, verhalen en grapjes.
Meer dan 12.000 ontvangers in 42 landen genieten van mijn maandelijkse inspiratie mails. Je kunt je in de footer inschrijven om jouw inspiratieshot te ontvangen.
Hoe geduldig ben jij? Ik vind het vreselijk als dingen niet snel genoeg gaan…. Is geduld een ‘schone zaak’ zoals weleens gezegd wordt? Of is het juist goed om sneller te willen? Hier in Puglia word ik tijdens de bouw, waar ik inmiddels middenin WOON, dagelijks geconfronteerd met situaties waarbij geduld word gevraagd. Bouwvakkers komen te laat, of juist veel eerder dan afgesproken, of komen helemaal niet. Materiaal wordt veel te laat geleverd. Leveranciers kunnen het adres niet vinden, maar nemen niet de moeite om te bellen of de Google maps locatie, die ik altijd meestuur, te bekijken. Mijn buurman Mario, die mijn tiny house bouwt, moet steeds vaker om me lachen, als ik even snel iets wil doen, wat natuurlijk nooit zo werkt. Hij zegt dan “Esther, je moet geduld leren hebben. Zo gaat dat hier..” En ja, misschien ben ik daarom ook wel in Puglia terecht gekomen, om dat te leren. Maar mijn drive naar efficiency wordt wel op de proef gesteld. Wat is belangrijker? Efficiency, of je relaxed voelen?
De afgelopen maand was een chaos van verplaatsingen. Van Amsterdam naar Italië, via vrienden in Portugal naar Miami en met diverse stops weer terug naar Italië, waar ik nog steeds in een Airbnb verblijf, omdat mijn huisje nog niet klaar is. Onrustig, maar ik weet dat er binnenkort rust komt; als ik in mijn Tiny House kan en dat kan gaan inrichten. Het einde is in zicht. Ondertussen heb ik via WhatsApp dagelijks contact met een vriendin in Hawaii die tijdelijk homeless is. Er is een huizencrisis omdat sinds corona veel Amerikanen van het vaste land naar de eilanden zijn verhuisd, waardoor zowel koop- als huur huizen niet te vinden of niet te betalen zijn. Mijn vriendin leeft in haar auto en staat compleet in de overlevingsstand, zonder uitzicht op beter. Een aantal coaching klanten staan op het punt om hun huis op te geven en in een camper op reis te gaan en ondernemer te worden. Hoewel dat voor hen een bewuste keuze is, geeft dat ook stress. Dat alles zet aan tot denken. Wat betekent een (t)huis? Is dat een fysieke plek? Is het ‘where the heart is’? Is het waar je laptop automatisch de WiFi herkent? Deze maand een aantal overpeinzingen, zodat jijzelf kunt bepalen wat (t)huis voor jou betekent.
Iedereen smult altijd van die programma’s waarin Nederlanders met een romantisch idee naar het buitenland vertrekken om daar een bouwval op te knappen. Ze hebben vaak geen idee waar ze aan beginnen en spreken soms zelfs de taal niet. En nu ga ik zelf, met een auto volgeladen, op weg naar Puglia, Italië... Om daar de komende 9 maanden, wellicht langer, te gaan wonen en drie bouwprojecten te begeleiden. Gelukkig spreek ik nu al redelijk Italiaans, maar er zijn volop uitdagingen. Mijn belangrijkste vraag op dit moment is echter meer persoonlijk: reis ik ergens naartoe, of wil ik ergens van weg? Beide spelen mee. Ik wil weg van de messy relatiebreuk in Amsterdam (de 'conscious uncoupling' bleek helaas toch niet zo conscious te gaan...) en in stilte mijn ‘wonden likken’ op mijn landje in Italië. Maar ik wil ook echt DAAR zijn, bij mijn olijfbomen, van ze genieten zo lang dat kan en met al mijn energie en vindingrijkheid proberen ze te redden. Een nieuwe basis bouwen, wortelen, ZIJN. Een plek creëren waar ook anderen kunnen ‘landen’. Reis je met me mee?
Toen ik er achter kwam dat de olijfbomen op mijn TinyTrullo landje besmet zijn met het dodelijke Xylella virus in de hoop dat ik een oplossing kon vinden. Veel mensen reageerden betrokken, anderen kwamen met mogelijke oplossingen en sommigen hielpen door een olijfboom te adopteren. Die adopties helpen om de diverse experimenten te financieren. Wat is er tot nu toe gebeurd?
Ik ben altijd al anders geweest. Veel alleen. Een denker. Ik heb me niet altijd begrepen gevoeld. Heb nooit echt ergens bij gehoord. Nergens bij willen horen. Misschien maakte ik dat mezelf wel wijs omdat ik er niets van snapte, al die sociale dingen en hoe mensen met elkaar omgaan. Door de jaren heen leerde ik de ‘codes’, maar ze voelden altijd vreemd voor mij, alsof ik spelregels leerde voor en spel dat ik helemaal niet wilde spelen. Als ik probeerde net zo te zijn als anderen voelde ik me niet happy en bovendien lukte het toch niet om hierin te blenden. Later ontdekte ik hoe ik van mijn anders zijn juist mijn kracht kon maken. Nu kan ik volledig mijn unieke zelf zijn. Veel bijzondere mensen hebben zich toen ze jong waren (en vaak nu nog) buitenbeentjes gevoeld. Wat als we dat niet langer als een ‘handicap’ zien, maar juist de kracht daarvan ontdekken en leren inzetten? In deze Inspiratie Shot wat tips, die ook handig kunnen zijn voor de kinderen om ons heen (and ons 'inner child').
Mijn afgelopen drie maanden waren hectisch. Ik kreeg corona, één van mijn vaders care takers vertrok plotseling, ik moest het einde van een gecompliceerde jarenlange relatie verwerken, raakte mijn koffer met AL mijn kleding kwijt en vond uit dat mijn olijfbomen zijn besmet met een dodelijke ziekte. Daarbij bleef ik problemen houden met mensen die ik via een agency inhuurde en moest voor de vijfde keer(!) een aantal projecten overdragen. Er waren natuurlijk ook leuke dingen; ik kocht nóg een appartement in Italië, begon heel voorzichtig een nieuwe relatie en genoot van twee feestjes voor mijn verjaardag. Ondertussen ging mijn werk als boek-schrijf-coach ook gewoon door en hielp ik vier mensen om hun boek af te maken. En dat alles terwijl ik door 10 landen reisde op 3 continenten, 4 retreats organiseerde, 2 conferenties bezocht en 2 bouwprojecten in Italië begeleidde. Dit was zelfs voor mij best veel binnen drie maanden tijd! Hoe houd je je energie constant terwijl alles om je heen verandert? In deze inspiratie shot een aantal tips.
Hoeveel mensen ken jij? En hoeveel mensen kennen jou? Hoe is die verhouding? In mijn geval kennen meer mensen mij dan andersom. Ik steek natuurlijk al jaren veel tijd en energie in het delen van inspiratie en tips op veel verschillende manieren, waardoor ik goed zichtbaar ben. Onlangs merkte ik weer wat de kracht is van dat netwerk dat ik heb opgebouwd. Veel mensen willen een ‘quick fix’ om bijvoorbeeld op social media hun boek of nieuwe online programma te kunnen verkopen. Maar zo werkt dat niet. Net als in offline vriendschappen, moet je ook in de online wereld lange termijn investeren, echte contacten maken, win-win-win situaties zoeken en bovenal: jezelf zijn. In deze inspiratie shot een aantal onverwachte voordelen van een groot en loyaal netwerk.
Na de post-Corona energiedip (die langer duurde dan ik dacht), en enkele andere hickups/dips, heb ik het gevoel dat er een nieuwe kwaliteit in mijn leven is geslopen. In de afgelopen 2 maanden heb ik behoorlijk wat moeten vertragen, wat me de tijd gaf om te oefenen met loslaten en in het moment te zijn. Ik wil nóg meer naar mijn hart kunnen luisteren. Daarom wil ik alles op alles zetten om met een open hart te leven. Mijn hart is al zo lang bang. Bang om kwetsbaar te zijn, bang om gekwetst te worden. Toch hoort pijn bij het leven. Zelfs met mijn avontuurlijke leven vol geweldige dingen, kan ik met een gesloten hart niet ten volle van alles genieten. Vorige week, in mijn geliefde Puglia, heb ik daarom een tatoeage van een klein hartje op mijn hart laten zetten; zo herinner ik mezelf er elke dag aan om met een open hart te leven. In deze inspiratieshot wil ik graag wat dingen delen die jou wellicht kunnen helpen om ook je hart te volgen.
Toen ik halverwege mijn schrijfweek op Curaçao ineens door Corona werd geveld, besefte ik hoe kwetsbaar mijn retreats zijn. Gelukkig had ik net een paar dagen veel toegevoegde waarde kunnen leveren en mijn schrijvers goed op weg geholpen, maar het voelde enorm hulpeloos om met zware koorts in bed te liggen en alles uit handen te moeten geven. Een paar dagen later vertrok ineens mijn vaders nieuwe caretaker halsoverkop uit Miami vanwege familieomstandigheden. Vanuit mijn ziekbed moest ik samen met mijn zus en broer in no time nieuwe opvang regelen, iets dat we normaal gesproken maanden van tevoren voorbereiden. Op diezelfde dag kreeg ik bericht dat de nieuwe huurster van mijn appartement in Amsterdam last had van muizen: of ik dat even per omgaande wilde oplossen anders ging ze weg. Probeer onder normale omstandigheden maar eens een betrouwbare klusjesman te vinden in Amsterdam, laat staan vanuit de Cariben. Oh ja, ook de Oost Europese developer van mijn website bleek ineens al een paar weken verdwenen; hij was gestopt zonder overdracht en was niet meer te bereiken. Dat alles moest ik regelen zonder energie, met 'brainfog' en zonder dat ik kon praten, omdat ik teveel moest hoesten. Ik weet dat mijn leven soms net een droom lijkt, maar af en toe lijkt het meer op een nachtmerrie… Wat doe je als alles ineens tegenzit?
Al tijdens Covid kreeg ik steeds meer vragen over mijn lifestyle van mensen die ook meer vrijheid wilden (leuk weetje: mijn Handboek voor Wereldburgers is nog nooit zo vaak verkocht!). De oorlog in Oekraïne doet iedereen nog sterker beseffen dat je altijd een ‘plan B’ moet hebben voor onvoorziene omstandig-heden. Stel dat jij zou moeten vluchten: waar ga je dan heen? Waar zijn minder regels? Waar vind je gelijkgestemde zielen? Waar is het leven nog zinvol/betaalbaar? Wat neem je wel en niet mee? Digital Nomads zoals ik leven eigenlijk al heel licht en flexibel. Wat kunnen we van de locatie onafhankelijke levensstijl leren?