Showtime!

Inspiratie shot juni 2025

Nog 4 weken. De voorbereidingen voor mijn theatershow op 28 juni zijn in volle gang. Gieren de zenuwen door mijn keel? Nee, eigenlijk niet. Hoewel er nog van alles moet gebeuren, voel ik vooral een diep vertrouwen dat het goed komt.

Maar wat er wel gebeurt: ik leer. Véél. Over loslaten. Over vertrouwen op het moment. Over het spanningsveld tussen spontaniteit en planning. Over mezelf.

In deze inspiratieshot neem ik je mee achter de schermen. Niet alleen van het theater, maar ook van het creatieve proces. Want het maken van een show lijkt misschien spectaculair van buiten, maar is van binnen vooral een zoektocht. Naar wat klopt. Naar hoe het ook kan. En naar hoe ik mijn eigen regels mag maken.

Misschien herken je iets in mijn proces. Misschien inspireert het je om jouw eigen ‘show’ op jouw manier te maken.

Podiumvrees

Podiumangst, ook wel spreekangst of glossofobie genoemd, is één van de meest voorkomende angsten ter wereld. Zo’n 70 tot 77% van de mensen blijkt zich ongemakkelijk of nerveus te voelen bij het spreken in het openbaar. Ongeveer 30% ervaart zelfs serieuze paniek bij het idee om voor een groep te staan. In sommige studies scoort deze angst zelfs hoger dan de angst voor de dood. Best heftig, toch?

Het is meestal niet het praten zelf dat eng is, maar de aandacht en het oordeel dat erbij komt kijken. Wat als je iets verkeerd zegt? Wat als mensen je raar aankijken? Wat als je ‘door de mand valt’? Het is een cocktail van externe druk en interne stemmetjes die zeggen dat je niet goed genoeg bent.

Voor mij is het precies andersom. Na meer dan 1000 keynotes is het podium mijn comfort zone geworden. Niet omdat ik geen spanning voel. Maar omdat ik iets belangrijks heb geleerd: Het draait niet om mij.

Wanneer je focust op wat jij allemaal wilt zeggen, zit je in je hoofd. Dan ben je bezig met jezelf. Maar zodra je jezelf leegmaakt en ruimte laat voor het moment, ontstaat er magie. Dan stroomt er iets door je heen wat precies klopt voor dat publiek, op dat moment.

Ik bereid me zelden voor. Hooguit een krachtige begin- of eindzin. Of een paar talking points. Maar vooral laat ik ruimte om contact te maken, te voelen wat er leeft in de zaal, en mee te bewegen.

En precies dát maakt mijn theatershow een uitdaging.

Want terwijl ik het liefst op het laatste moment beslis wat ik ga doen of zeggen, wil het team om me heen (licht, geluid, techniek, video) alles al van tevoren weten.

Hoe laat start het? Welke volgorde? Welke beelden? Wanneer komt er een spotlight?

Tja. Structuur versus flow.

Ik begrijp hen. En zij begrijpen mij.

Dus we zoeken een vorm waarin mijn spontaniteit én hun voorbereiding samen kunnen bestaan.

Want als ik op dat podium sta, wil ik aanwezig zijn, niet vastzitten aan een script.

Ben jij bang om voor een groep te staan? Weet dan: je bent niet alleen.

Maar weet ook: het kan veranderen.

Niet door harder je best te doen, maar door minder te willen controleren.

Door er simpelweg te zijn.

Voor je publiek. En voor jezelf.

P.S. de foto is van de recente Dynamite Circle conferentie in Mexico, waar ik ineens werd gevraagd een groepsdicussie te faciliteren. Geen probleem, als je bovenstaande mindset hebt: ik ben er voor hen.

Hoe hoort het?

“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan…”

Deze wijze woorden van Pippi Langkous zijn zo’n beetje mijn levensmotto.

Toch heb ik geleerd dat als je iets nieuws doet, het slim is om van een expert te leren, in plaats van zelf opnieuw het wiel uit te vinden. Dus stel ik vragen als: hoeveel scènes horen er in een theatershow? Hoe lang duurt een gemiddelde scène? Hoe lang mag een show eigenlijk zijn?

Het eerlijke antwoord? Er is geen goed antwoord.

En bovendien: dit is MIJN show.

Ik weet precies wat ik wil vertellen en wat ik mijn publiek wil laten ervaren. Dus maak ik mijn eigen programma, mijn eigen regels.

Door dit proces herontdek ik mijn eigenwijsheid en ondernemersgeest.

Het kan WEL.

En weet je? Dat geldt niet alleen voor mij.

Misschien is dit ook jouw uitnodiging om minder te vragen “hoe hoort het?” en vaker te vragen: “hoe wil ík het?”

De wereld heeft niet méér kopieën nodig, maar méér mensen die durven creëren vanuit hun eigen-wijsheid. Lang leve onze innerlijke ‘Pippi’!