Ooglift
Mocht je een cosmetische operatie van je boven oogleden overwegen, dan vind je hier mijn ervaring
Al jaren had ik last van hangende oogleden. Het werd zelfs zo erg dat mijn wimpers naar beneden gedrukt werden. Op deze foto kun je het goed zien:
Toch had ik nooit nagedacht over een ooglift, ook al vertelden veel vriendinnen (en vrienden) dat ze dat hadden gedaan en dat het een ‘fluitje van een cent’ was.
Toen ik echter een jaar geleden een stukje zicht in 1 oog verloor door een gespleten netvlies, werd ik me extra bewust van de overhangende oogleden. Misschien zou ik door een ooglift weer een stukje zicht terug krijgen? Het was de moeite waard van het proberen. Maar ik vond het super eng.
Snijden in een gezond lichaam, dat is niet ‘mijn ding’. Opnieuw verzekerden vrienden en vriendinnen me dat het niet zoveel voorstelde.
Waar laat je je ogen liften?
Ik ging voor Ooglift.nl in Maarssen. De twee artsen in deze kliniek doet niets anders dan ooglifts en zijn dus een echte specialisten. Ze gebruiken een speciale techniek waardoor je geen blauwe plekken krijgt. Intake is via een zelf ingestuurde foto via email. Eerst werd ik afgewezen omdat ik had gezegd dat ik in het buitenland woon. Dat vinden ze lastig, dus die klanten willen ze niet. Toen ik uitlegde dat ik veel reis, maar dat ik gewoon in NL kan zijn wanneer het nodig is, werd ik gelukkig toch ‘toegelaten’.
Wat kost een ooglift?
De totale kosten voor de procedure zijn €875. Dit wordt niet vergoed via ziekenfonds of verzekering.
Voorbereiding voor de ingreep
Op de dag zelf wordt aangeraden met iemand te komen omdat je zelf niet mag rijden. Ik had een Uber besteld, maar realiseerde me net op tijd dat ik waarschijnlijk niet op mijn telefoon zou kunnen kijken om te coördineren met de chauffeur. Gelukkig kwam mijn vriendin Kristel, die vlakbij in Maarssen woont, naar Ooglift om me emotioneel bij te staan en de taxi voor me op te vangen. Ik had zelf thuis in mijn appartement eten ingekocht voor een paar dagen en zelfs een pan groentesoep gemaakt voor de vitamientjes. Want je moet de eerste twee dagen echt stilzitten op een stoel, om de genezing te bevorderen en zwelling te minimaliseren. Dus ik dacht dat ik goed voorbereid was….
De ooglift ingreep
De ‘operatie’ zelf duurt maar 25 minuten, maar ik vond het best eng. Vooral na het gedoe dat ik al aan mijn ogen had gehad, was ik erg bang voor druk op mijn oog, wat de netvliessplitsing weer zou kunnen activeren.
Eerst werden mijn oogleden met een stift getekend en meteen daarna was de ingreep.
Iedereen had gezegd dat de verdoving prikjes vervelend waren en pijn konden doen, maar ik vond het enorm meevallen. Ik voelde nauwelijks pijn. Wel voelde de verdoving als druk op mijn ogen, wat me ongerust maakte, maar de arts legde uit dat de verdoving zo kan voelen maar dat er echt geen druk op mijn oog was. Toen hij begon met snijden deed het geen pijn, maar vond ik het wel een erg akelig gevoel. Het trekken wat hij deed voelde door de verdoving ook weer als duwen: als druk op mijn oog. De arts zei steeds dat ik me moest ontspannen en probeerde een praatje te maken om me af te leiden.
Het aller vervelendst vond ik dat hij ook wat vet onder mijn oogleden weg moest branden. Dat vet was volgens hem de reden dat mijn oogleden zo bol stonden. Dat wegbranden gaf lichtflitsjes en een ‘knetterend’ gevoel, en veroorzaakte een penetrerende ‘verbrand vlees’ geur, die ik nog weken heb geroken… Het getrek, wat voelde als geduw, aan mijn oog voelde vervelend, maar voor ik het doorhad was het ene oog al klaar en gehecht en was het volgende aan de beurt.
Toen beide ogen klaar waren, werd ik even op een stoel gezet met een kopje thee, ik denk om te kijken of er geen bloedingen waren ontstaan. Binnen 3 minuten mocht ik naar de taxi.
Direct na de ooglift ingreep
Er was me heel goed duidelijk gemaakt dat ik niet mocht bewegen, praten, lachen, niezen, tillen, met mijn hoofd omlaag etc. Alles om zwelling te minimaliseren. Ik zag eruit alsof er net iemand op mijn ogen had geboxt. Mijn oogleden waren dik en mijn ogen konden nauwelijks open.
Mijn vriendin Kristel, die door een hersenbloeding een beetje hinkt, pakte me bij de arm en bracht me naar de wachtende taxi. Ik kon mijn ogen nauwelijks openen, dus we waren echt ‘de lamme en de blinde’. Maar ik mocht niet praten en zeker niet lachen, dus ik liet me de taxi in leiden.
Kristel stopte me nog een plastic tasje in de hand met een beker yoghurt, een beker sap en wat crackers. Wat zou ik daar later die dag blij mee zijn!
Niet bewegen, niet tillen…
Thuis aangekomen, liet ik de taxi chauffeur de zware voordeur openen en ging ik op een stoel zitten in mijn appartement. Het was die week 32 graden en mijn appartement is slechts 30m2, met een wand van glas, vol in de zon, dus het was er zo mogelijk nog warmer. Ik had de gordijnen dicht en een fan aan staan en besloot me er gewoon aan over te geven.
Ik merkte dat iedere beweging druk uitoefende op mijn ogen. Zelfs bewegingen waar je anders niet over nadenkt, zoals het verplaatsen van de stoel of het positioneren van de fan. Ik ging zitten met een muziekje op en probeerde te ontspannen, mijn lichaam het genees werk te laten doen. Het voel best raar en ellendig als je ogen dicht zitten. Het deed geen pijn (ik had twee paracetamol op en slikte al een paar dagen arnica tabletjes, wellicht dat dat hielp), maar ik voelde het wel trekken en een beetje jeuken.
Toen ik iets wilde eten, werd ik me ervan bewust dat iedere handeling teveel druk op mijn ogen zou zetten: opstaan, koelkast openen, bukken, de zware pan met soep eruit tillen, soep opscheppen, opwarmen, alles weer terug zetten en de kom soep naar mijn stoel dragen. No go… Gelukkig had ik de plastic tas van Kristel nog binnen handbereik. Die dag leefde ik op de beker sap, yoghurt en de crackers.
Hoe slaap je na een ooglift ingreep?
Je moet 10 dagen na de ingreep op je rug slapen, terwijl ik een zij slaper ben. En je moet het hoofdeinde van je matras omhoog brengen door er een kussen onder te leggen. Dat laatste had ik helaas niet voorbereid. Ik dacht: dat doe ik dan wel even. Maar ik kon natuurlijk geen matras optillen en er een kussen onder schuiven: die ‘inspanning’ legt veel te veel druk op je ogen. Dat realiseer je je van tevoren helemaal niet. Gelukkig vond ik via de app groep iemand in het gebouw die me wilde helpen.
In de warmte, met die dikke ogen was het sowieso al moeilijk om te slapen, en al helemaal op mijn rug. Ik raakte in een soort jetlag, van half waken, half slapen, half suffen, naar muziek luisteren en er zat niets anders op dan me er helemaal aan over te geven. Twee dagen was ik compleet in zombie-land. De tweede dag ging het al iets beter, maar voelde ik dat ik echt nog stil moest blijven zitten. Later die dag kon ik naar Netflix kijken, wat voor wat afleiding zorgde, maar ook voor droge ogen….
Zijn mijn ogen verschillend?
Iedere dag veranderden mijn ogen. Het ene zat meer dicht dan de andere, de vorm was verschillend, de zwellingen deden ze er anders uitzien. Ook de hechtingen zaten op andere plekken waardoor er verschil was. Ik vond het doodeng hoe ik er uiteindelijk uit zou komen te zien. Er was geen weg meer terug.
Toen ik de arts een foto stuurde, zei hij dat alles er normaal uitzag en dat het eind resultaat pas over een paar weken of zelfs maanden te zien zou zijn. En dat hij nog nooit klachten had gehad dus dat het echt allemaal goed zou komen.
Grote stappen in de eerste twee weken
Na 6 dagen mogen de plakkertjes eraf en de hechtingen eruit. Dat helpt al enorm. En dag later zie je er al bijna weer ‘normaal’ uit. Ik ben op het vliegtuig naar Italie gestapt. Na 10 dagen mag je weer make up op. Na 2 weken had ik een gala op nyenrode en met make up op heeft bijna niemand er iets van gezien, zie foto.
Wat wel lastig is, is dat ik 2 maanden niet in de zon mag, om de littekens goed te laten genezen. Lastig, in Thailand… Dus altijd zonnebril op en zonnebrand gebruiken. Ik gebruik trouwens ook littekencreme op mijn oogleden. Ik heb gehoord dat dat de genezing bevordert.
Het resultaat na de ooglift
Mijn ogen hebben een meer open blik nu. En ik zie voor het eerst mijn oogleden weer, en mijn wimpers! Helaas heb ik niet het gevoel dat ik meer zicht heb gekregen, misschien zelfs het tegendeel: ik ben me nu nog meer bewust van het stuk zicht dat ik ben verloren, linksboven in mijn rechteroog.
Mijn blik is wel anders geworden en daar moet ik nog een beetje aan wennen. Kijk zelf maar naar de before & after foto’s en beslis voor jezelf. Op de ‘before’ foto draag ik make-up om de bolling van mijn oogleden te camoufleren. Op de ‘after’ foto heb ik alleen wat mascara op. Deze is 5 weken na de ingreep genomen.
Overwegingen
Na 4 weken ruik ik steeds minder die ‘verbrand vlees’ lucht die wekenlang om me heen heeft gehangen. Misschien kwam de geur van de dode cellen die door mijn lichaam werden opgeruimd en afgevoerd, ik weet het niet, maar ik vond het een vervelend ‘bijverschijnsel’ waar je nauwelijks iemand over hoort.
Door de ingreep zijn de zenuwen in mijn oogleden doorgesneden, dus een deel van mijn ooglid is ongevoelig. Dat is heel raar, maar ik heb begrepen dat dat vanzelf weer bijtrekt. Ik hoop het maar.
Ik vind dat mijn ogen er anders uitzien dan voor de ingreep. Mijn blik is anders. Ja, hij is meer open, maar ik zie echt een andere uitstraling dan voorheen. Misschien komt dat doordat je jezelf zo goed kent. Ik hoop vooral dat ik er niet uitzie als ‘iemand die iets aan haar uiterlijk heeft gedaan’, terwijl dat in dit geval natuurlijk eigenlijk wel zo is… 🙂
Kortom: De ingreep zelf viel mee, het herstel kost even tijd, de kosten vallen mee, het resultaat is mooi, maar bedenk voor jezelf echt goed of dit is wat je wilt.