Ontheemd
Ieder jaar wordt ik voor ‘mijnmoment.com’ gevraagd om het mooiste moment te beschrijven van het afgelopen jaar. Normaal gesproken kijk je voor zo’n terugblik naar het hele jaar en haal je daar de grote rode lijn uit. In mijn geval volgt dan meestal een verhaal in de trant van: “mijn leven is één groot feest, met tropische zeilreizen, workshops, lezingen en mooie mensen ontmoeten.” Maar op dit moment (december 2012) kan ik gek genoeg niet verder kijken dan mijn dip van nu.
Ontheemd. Dat is het juiste woord. Ik voel me ontheemd. De gemeente Amstelveen, waar ik al 16 jaar een huis heb, wil me niet meer inschrijven, omdat ik naar hun mening niet vaak genoeg in Nederland ben. Door dat conflict krijg ik voorlopig geen nieuw paspoort en kan ik tijdens de feestdagen niet bij mijn vader, zusje en kleine nichtje in Miami op bezoek. De kamer die ik tijdelijk op Nyenrode had, wordt gerenoveerd. Dus zodra ik weer in NL ben, moet ik mijn spullen daar gaan verhuizen.
En hier op Curaçao, waar het huis van mijn vriend en zijn moeder de afgelopen jaren als een thuis is gaan voelen, zijn we min of meer uit huis gezet door de klassieke ‘boze schoonmoeder’ (Dat is een lang verhaal, dat zal ik je besparen, maar het roept bij mij associaties op met de tijd dat ik als de ‘luis in de pels’ van de goede doelen wereld werd gezien en aan mijn deelname aan Expeditie Robinson, waar de andere deelnemers mij zeer onrechtvaardig het leven zuur maakten). Nu logeren we in een oppashuis zonder internet, waardoor ik de hele dag met mijn laptop onderweg ben naar een plek waar die dag de grootste kans op een redelijke verbinding is.
Ik ben het ineens zat om als een nomade te leven. Begrijp me niet verkeerd; het heeft me veel gebracht, het geeft heel veel vrijheid. Maar ik realiseer me ook dat ik veel te veel tijd kwijt ben met het in orde maken van de meest basale dingen: mijn post op 1 plek krijgen, vechten met de instanties, een werkende internet verbinding, een printer installeren etc. Ik droom van een kast met al mijn boeken of kleren bij elkaar, bijvoorbeeld.
Dit speelt natuurlijk al langer. Veel mensen vinden het geweldig hoe ik leef en ik krijg echt bijna dagelijks mooie reacties van personen die zich door mijn boeken, lezingen of workshops hebben laten inspireren. Maar het afgelopen jaar hebben een aantal mensen die net iets verder kijken me gevraagd wat nu eigenlijk mijn DOEL is in het leven. Heel gek; ik heb al zoveel bereikt, ik weet dat ik alles wat ik wil voor elkaar kan krijgen, maar ik heb mijn zinnen nog niet laten vallen op een nieuw project of ‘cause’. Het voelt alsof ik nog niet het juiste thema heb kunnen benoemen of dat het nog niet de juiste tijd is. Het is alsof ik in de wachtkamer zit.
Maar uit ervaring weet ik dat deze leegte, de dip, deze deuren die dicht slaan, eigenlijk de voorwaarden zijn voor een nieuw begin. Ik weet nog niet waar mijn weg naartoe leidt, maar ik weet wel dat blijven waar ik was geen optie is. Letterlijk en figuurlijk. Misschien hadden de Maya wel gelijk en is december 2012 wel degelijk een einde van een tijdperk, waarna alles zo anders wordt, dat we het nog niet kunnen bevatten.
Ik spring graag in het diepe. Laat 2013 maar komen!
Deze blog werd op 25 december 2012 gepost op MijnMoment: https://www.mijnmoment.com/834-esther-jacobs
Inspiration in your inbox
Join 14,ooo people in 42 countries and receive inspiration and surprises every month. You can sign up for my free ‘inspiration shots’ in the footer of my website.