Levenslessen van mijn katten

“Heeft Enigma al eten gehad?”

“Eh, dat wàs de zwarte, maar is nu dus de witte. Of was het andersom?” Het duurde niet lang of ze werden gewoon ‘witte poes’ en ‘zwarte poes’ genoemd…

Geborgenheid

De katten werden voor mij het symbool voor geborgenheid, het huiselijke leven dat ik sinds mijn 17e niet meer had gekend. Af en toe speelden ze zelfs een rol in een interview, zoals je op een van de foto’s kunt zien.

Beide hadden ze een uniek karakter. De witte poes wist feilloos de ‘frequentie’ in mijn hoofd te vinden als ze ’s nachts binnen wilde komen door de voordeur (uiteraard niet door het kattenluikje, dat altijd voor haar open stond). Ze ging dan buiten voor de deur zitten en zei heel zachtjes ‘miauw’. Eén keer slechts. En ik zat rechtop in bed. En liet haar natuurlijk binnen.

Opvoedings-strijd

In het begin mochten de katten in het hele huis. Later besloten we dat ze niet meer boven mochten komen (ze plasten soms op bed). Sindsdien was de deur naar de gang en trap hun focus. Ze speelde psychologische spelletjes met me. ’s Nachts krabten ze aan de gangdeur. Om gek van te worden. Je mag katten alleen straffen als je ze op heterdaad betrapt. Maar naar beneden lopen zou ze de aandacht geven waar ze om vroegen. Bovendien, hoe zachtjes ik ook probeerde van de trap af te sluipen om een tik op de deur te geven, ze hadden me feilloos door en waren dan al lang gestopt met krabben en weg bij de deur.

Uiteindelijk heb ik deze ‘strijd’ gewonnen door het volgende plan. Katten zijn bang van stofzuigers. Dus legde ik beneden de stofzuiger klaar voor ik ging slapen, met de slang naar de deur. Met een verlengsnoer de trap op, naar mijn slaapkamer, vlakbij het stopcontact. Als ze dan begonnen te krabben, stopte ik, heel sneaky, de stekker in het stopcontact….

Hun eigen sociale leven

Ik reisde veel en als ik dan in NL was, verwende ik mijn katten nogal. Ze werden een beetje dik en moesten op een speciaal dieet. Maar ze hadden hun eigen sociale leven en prikten hier en daar in de buurt gezellig een vorkje mee. Een van mijn oude buurvrouwen vertelde dat ze een keer lamskoteletjes aan het marineren was, zich even omdraaide, en toen mijn katten met haar vlees naar buiten zag hollen.
Er was geen beginnen aan om hun eetpatroon in de hand te houden. Ik gaf zakjes dieetvoer af bij alle buren, die me verzekerden dat ze uiteraard alleen die brokjes gaven. Ondertussen stond er een doos Whiskas bokjes op tafel (terwijl de buren zelf geen katten hadden)…
Op een dag wurmde de zwarte kat zich door het kattenluikje naar binnen, maar ze was zo dik, dat het plastic frame van het luikje om haar buik bleef hangen. In paniek rende ze door de woonkamer. Sorry, zwarte poes, het was een super grappig gezicht.

Witte en zwarte poes, hoewel zusjes, hadden elkaar meer gedoogd dan dat ze elkaar leuk vonden, dus dat was een goede oplossing.

Transseksuele kat?

Witte poes werd langzaam dement en heeft nog een paar heerlijke jaren op de boerderij geleefd.

Zwarte poes heeft, zoals katten betaamd, nog een compleet nieuw leven eraan vast geplakt. Ze bloeide helemaal op in het gezin. Ze viel af, genoot van alle aandacht en verkende de buurt.
Er was iets raars met haar. Hoewel ze een vrouwtje was, had ze iets mannelijks over zich. Manuela van der Horst, een goede vriendin die met dieren kan communiceren, had een keer met haar gepraat en zei dat ze met een hele zware stem antwoord gaf en zichzelf als een soort zwarte panter zag. De dochters van Kristel wisten hier niets van, maar besloten zwarte poes gek genoeg ‘Thomas’ te noemen. Die naam die paste gewoon.
(Zouden katten ook transseksueel kunnen zijn?)
Een aantal keer per jaar kwam ik op bezoek en miauwde Thomas terug als ik tegen hem/haar praatte, net als hij/zij altijd had gedaan. Ik had het gevoel dat we nog steeds een band hadden en dat hij/zij dankbaar was voor deze tweede kans.

De eeuwige jachtvelden

Thomas werd ouder en minder beweeglijk. Er kwam een andere kat in het gezin waar hij niets van moest hebben. Zijn favoriete plek was een tafeltje in de tuin, van waar hij het drukke gezinsleven van een afstandje kon bekijken. Niets leuker dan onderdeel zijn van het gezin zonder er zelf aan te hoeven deelnemen.

Ondertussen was Thomas al 21 of 22. Steeds als ik Kristel sprak, was ik bang voor slecht nieuws. “Doet Thomas het nog?” vroeg ik dan voorzichtig? “Ja zeker” vertelde ze me dan, waarna we ons allebei weer even verbaasden over het lange en gekke leven van deze kat.

Op een dag belde Kristel me. “Ik moet je iets verdrietigs vertellen” zei ze. Ik wist het meteen: “Thomas!”. Hij bleek vlak voor hun vakantie verdwenen te zijn. Een rustig plekje gezocht om in te slapen. Het was mooi geweest. Thomas is weer die slanke, sterke zwarte tijger die nu door de ‘eeuwige jachtvelden’ rent.

Levenslessen

Weet je dat mijn katten mij een enorm inzicht hebben gegeven? In mijn boek ‘Wat is jouw excuus?’ beschrijf ik hoe ze een waardevol proces in gang zetten. Je kunt het hoofdstukje hier lezen.

Dus bij deze wil ik witte en zwarte poes bedanken: niet alleen voor vele jaren kattenplezier, maar ook voor de wijze lessen. Ook dank aan mijn ‘Bro’ Michael R. Jacobs voor het ‘excuus’ om de kittens voor jou mee te nemen, en natuurlijk aan Kristel, haar gezin en schoonouders voor de jarenlange goede zorg voor ‘onze’ katten.

Wat is jouw (katten) verhaal?

Is er ook een speciale kat in jouw leven? Wat leer je van hem/haar? Benieuwd naar jouw verhalen…