South America 2004/2005

In december 2004 en januari 2005 maakte ik een reis door Argentinie, Chili en Uruguay. Hieronder het reisverslag zoals ik dat naar vrienden en bekenden mailde.

Buenos Aires

Net op tijd was het meeste werk af dat ik nog wilde doen voor mijn vertrek. De laatste “to do’s” heb ik gewoon in mijn rugzak gestopt om mee te nemen. Niet dat ik daar nog enige zin in had, na ongeveer een week dag en nacht doorwerken… Om 2 uur ´s nachts hield ik het voor gezien en pakte ik mijn rugzak in. Normaal gesproken is dat niet veel werk, maar nu… was ik mijn paspoort kwijt…. Dat was me nog nooit gebeurd! Ik heb een vast plekje voor mijn paspoort en heb zo´n routine ontwikkeld voor het last-minute inpakken dat daar eigenlijk nooit iets fout mee gaat… Afijn, ik zal de details besparen, een uur later vond ik mijn paspoort, onder een boekje dat ik al had klaargelegd… Na een paar uur slaap stond ik om 6 uur alweer naast mijn bed. De bus van kwart voor 7 moest ik hebben naar Schiphol. Om half 7 hoorde ik buurman Nanco wegrijden en voor de grap stuurde ik hem een sms: of hij me geen lift kon geven op weg naar Rotterdam. Tot mijn verbazing reageerde hij en bracht me inderdaad naar schiphol!
Ik het vliegtuig had ik mazzel: er waren een paar extra stoelen vrij en ik wist een rijtje van 3 te bemachtigen. De lange reis (18 uur!) bracht ik liggend, doezelend en lezend door, heerlijk!
Het rare was dat exact diezelfde dag Christos vanuit Florida naar Cyprus vloog. Onze vliegtuigen kruisten elkaar bij wijze van spreken in de lucht….
De aankomst in Buenos Aires was in een soort roes. Voor mij was het al midden in de nacht. De bus die ik nam, kreeg pech en we moesten wachten op een andere bus. Het hostel dat ik, geheel tegen mijn gewoonte, voor de eerste nacht had gereserveerd, bleek mijn bed al weggegeven te hebben en verwees me door naar een ander hostel. Een taxi en veel frustratie later, kwam ik aan in het kleinste hostel dat ik ooit heb gezien. In de piepkleine, bedompte damesslaapzaal hadden ze maar liefst 11 bedden weten te proppen! Ondanks dat het al 12 uur ´s nachts was, was het nog steeds bloedheet en vochtig. Keiharde muziek klonk uit de “lobby”, nog geen 10 cm verderop. Geheel tegen mijn verwachting in, sliep ik echter heerlijk en was ik om 8 uur de volgende ochtend klaar om de stad te verkennen.

Buenos Aires gaf me het gevoel van een stad die moe is, veel meegemaakt heeft. Je kunt de grandeur nog zien aan de gebouwen, maar ze zijn al jaren niet meer onderhouden. Ook de straten zijn erg slecht onderhouden, maar aan de onderliggende infrastructuur zie je nog wel dat het een (voormalige) wereldstad betreft.
Ondanks alles dat Buenos Aires heeft meegemaakt, hangt er nog wel een bijzonder soort energie over de stad, een passie, een zin in het leven die ook in de mensen terug te vinden is. Het land heeft een gevoelige klap gehad van de crisis, maar krabbelt langzaam weer op.
Het eerste dat me opviel was de vele mensen op straat die met vuilniszakken en/of karretjes het vuilnis doorzoeken op zoek naar recyclables, zoals plastic en karton. Niet alleen daklozen, zoals je in andere steden gewend bent, maar ook “keurige” mensen van alle leeftijden. Niemand kijkt op of om als weer een relatief nette mevrouw van middelbare leeftijd in een stapel vuilniszakken duikt…. Ook wordt het straatbeeld bepaald door jonge jongens die met minstens 15 honden door de stad lopen: de professionele honden-uitlaters… Mensen zijn heel vriendelijk en trots op hun stad. In de bus wezen mensen me beurtelings “bezienswaardigheden” aan: het stadion waar Diego Maradona voetbalde, statige regeringsgebouwen etc.
Mijn eerste dag was het bloedheet en heb ik de hele dag buiten gelopen en lekker terrasjes gepakt; de stad verkend. Vooral ´s ochtends was het heerlijk buiten. Het eerste plein dat ik opliep vanuit mijn hostel, waar de eerste zonnestralen mijn winterhuid raakten, voelde hemels aan. Ik bleef even stilstaan en liet de zon me verwarmen. De tweede dag heeft het de hele dag geregend en heb ik in een cafeetje (noodgedwongen; was echt heeeel erg, maar niet heus) de halve dag zitten lezen en…eten. Ik denk dat ik nu alle plaatselijke specialiteiten ken: empanadas natuurlijk, maar ook de “submarino”: een glas warme melk met en reep melkchocola erin opgelost. het resultaat is gewoon een glas warme choco, maar het is zoveel leuker dan poeder in een glas stoppen…
Die avond kreeg ik in Buenos Aires mijn eerste (en enige) tangoles! Na enig speurwerk kwam ik op een echte Argentijnse tangoschool terecht (geen toeristen, joepie!). Het bleek toevallig ook het eindejaarsfeest te zijn, waardoor het extra druk was. Voornamelijk wat oudere mensen, maar gelukkig ook wat jongere. De sfeer was geweldig en ik heb heel wat staaltjes échte tango gezien! Wat de les betreft, was het dansen met de dansleraar nog het leukste… Toen leek het alsof ik het echt kon, haha!

Patagonië (Argentinië)

In Zuid Argentinië heb ik de beroemde Perito Moreno Gletcher bezocht. Deze enorme ijsmuur van tientallen meters hoog schuift iedere dag zo’n 2 meter op! Omdat het ook zo’n 2 meter per dag smelt, blijft hij al jaren op dezelfde plaats. Maar door de onzichtbare beweging is het wel een spektakel om bij in de buurt te zijn. Het ijs gromt en kraakt en af en toe hoor je een oorverdovende knal en valt er een stuk ijs zo groot als een voetbalveld in het water… Als je daar staat, dan voel je een enorm respect voor de natuur en dan besef je dat wij nietig zijn als mens.
Verder in de buurt van de Fitz Roy bergen een excursie van maar liefst 12 (twaalf!) uur gemaakt naar een andere gletscher. Eerst 5 uur door de bergen lopen en klauteren, dan aan een touw de rivier over klimmen, voordat je bij de blauwe ijsmassa aankomt. Crampons (een soort ijzeren spikes) onder je schoenen binden, zonnebril op (verplicht!) en over het duizenden jaren oude gletscher-ijs lopen. Na een uur kom je bij een ijsmuur van 20 meter hoog. Met speciale icepicks en de spikes op mijn schoenen mocht ik (gezekerd met touwen) omhoog klimmen! Wat een kick! Daarna moesten we weer terug, over de rivier en weer 5 uur terug lopen naar het dorpje. Ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zo moe ben geweest!

Torres del Paine (Chili)

Ik ben heerlijk aan het genieten van de rust en de vrijheid! Ik kom net na 8 dagen uit het Torres del Paine National park in het zuiden van Chili, Patagonië.
Nog nooit in mijn leven zoiets moois gezien! Bergen, gletschers, meren in alle kleuren, van groen tot alle tinten blauw. Water zo puur dat je uit ieder meer, beekje en stroompje kunt drinken. Dat heb ik dan ook gedaan, want ik ben 8 dagen het park in gegaan met een dagrugzakje met 1 pak crackers, mijn slaapzak, een tandenborstel en een extra t-shirt en ondergoed…. verder helemaal niets! (mental note: volgende keer ook zonnebrand en bodylotion meenemen, want mijn arme huidje ligt aan flarden…) Gelukkig kon ik in het park af en toe een tent huren of lenen en heb ik wat te eten bij elkaar gesprokkeld. Heb me nog nooit zo dicht bij de natuur gevoeld. Ijskoud (wat wil je als je zowat op een gletscher slaapt!), maar echt helemaal te gek! Het is hier zomer, wat betekent dat het vanaf 5 uur ´s ochtends tot 11, 12 uur ´s nachts licht is.
Dat doet iets met je metabolisme, want ik heb nauwelijks geslapen, maar voel me perfect. Zo´n 4 a 7 uur per dag lopen, berg op en berg af. Iedere heuvel geeft weer een ander mooi uitzicht. En de rust, de stilte, de kracht van de natuur…. wow, het lijkt wel of ik NOG high ben ervan!!!

Ik ben net weer terug in de bewoonde wereld en ben mijn berg e-mail aan het checken, terwijl ik voor het eerst in 9 dagen weer schone kleren aan heb, wel zo lekker. Vanavond nieuwjaar vieren in het zuidelijkste puntje van de wereld!
Grappig, ik lees net dat ik nummer 14 ben geworden in de “Nederlander van het jaar verkiezing van de Volkskrant”… heel onwerkelijk, maar wel leuk om te horen natuurlijk…

Puerto Natales

Omdat ik niets gepland had, en dus ook geen vluchten gereserveerd, voelde ik me heel vrij. Het had ook een nadeel; na mijn bezoek aan Torres del Paine kwam ik niet meer terug naar Argentinië omdat alle vluchten vol zaten. In het dichtstbijzijnde dorp, Puerto Natales vermaakte ik me met 3 berggidsen die ik in het park had ontmoet. We vierden nieuwjaar met, natuurlijk, een echte Patagonische Barbecue (lees: ongeveer 2 kilo vlees per persoon…). Een van hen leerde me ook lopen over een touw dat tussen twee bomen is gespannen. Een erg tijdrovende hobby, waar ik normaal gesproken geen tijd voor had gehad. Maar nu, na drie dagen twee uur per dag oefenen, kon ik al 4 stapjes op het touw zetten….

Prins in Bariloche

Uiteindelijk vond ik een vlucht naar Bariloche, het trendy Argentijnse ski resort tegen het Andesgebergte aan. Prachtige omgeving: bergen aan de ene kant, een meer aan de andere kant. De gebouwen doen een beetje Zwitsers aan. Ik was er maar twee dagen en die avond wilde ik proberen te eten in het restaurant van Martin Zorreguieta (jawel, de “broer van”). Om 6 uur ’s avonds vond ik uit dat zijn restaurant in een klein dorpje, anderhalf uur van Bariloche vandaan ligt. In een opwelling sprong ik in een bus. Toen die wegreed, zag ik op het schema dat dat de laatste bus van die avond was, dus dat ik niet meer terug zou kunnen… Ik wist geeneens of ik het restaurant zou kunnen vinden en of Martin er zou zijn.. Lekkere expeditie…
Toen ik het restaurant uiteindelijk vond, wist ik niet wat ik zou gaan zeggen. “Hallo, mag ik de broer van Maxima even bekijken”… Zo kom je ook niet echt goed over… Dus verzon ik een of ander stom verhaal dat Daphne (die ook in Argentinië was geweest en die Martin ook had ontmoet) me daar naartoe had gestuurd en ik wist zogenaamd niet waarom. Vol goede moed stapte ik naar binnen. Martin bleek niet aanwezig te zijn, maar wel later te komen. Ik reserveerde moedig een tafel voor 1 persoon, om 9 uur (eerder ging het restaurant niet open: Argentijnen eten niet voor 10, 11 uur!).
Om 9 uur stapte ik een leeg restaurant binnen… Ze hadden een plekje aan de bar voor me gedekt. Ik voelde me heel Hollands en heel stom. Martin stond me vanuit een hoekje uitdagend aan te kijken, zo van: “ik weet wel waarom jij hier bent, maar ga je het me nog vragen?!?”. Ik wou dat ik kon verdwijnen, of net doen of ik echt “toevallig” daar terecht was gekomen. Mijn verhaal klonk ook ineens heel stom. Op een gegeven moment heb ik hem maar gewoon aangesproken en verteld dat ik me erg stom voelde. Vast een van de vele Nederlanders die “aapjes kwam kijken”. Martin moest lachen en reageerde heel leuk.
Uiteindelijk hebben we de hele avond staan te praten. Aan het eind van de avond probeerde ik naar Bariloche terug te liften, maar helaas ging niemand meer zo ver. Toen begon het ook nog te regenen. Dus om 12 uur ’s nachts was ik koud en doorweekt weer terug in het restaurant! Ik kreeg een kopje thee om op te warmen en Martin belde hoogstpersoonlijk een aantal youthhostels totdat hij ergens een bed voor me vond… Oh ja, als hij in Nederland is, gaat hij me bellen!!!! (zegt hij…)

De volgende drie dagen ben ik weer de bergen ingegaan in El Bolson, een soort Hippiedorpje op twee uur van Bariloche. Heerlijk biologische fruit, zelfgemaakt brood en jam etc. een soort natuurwinkel-hemel daar! In de bergen ontmoette ik alleen maar Argentijnen uit Buenos Aires, die voor het eerst sinds de crisis weer op reis waren. Andere landen (zelfs buurland Chili) zijn veel te duur voor ze, dus gaan ze op pad in eigen land. En daar is genoeg te zien! ’s Avonds sliepen we in houten berghutten en kookten we pasta en dronken “Maté” de lokale kruidenthee die iedereen de hele dag drinkt. Er was altijd wel iemand met een gitaar of flauwe moppen, heel gezellig!
Het 6 a 7 uur per dag in de bergen lopen bevalt me echt supergoed. Je voelt je lekker, moe en voldaan en hoeft even nergens anders aan te denken dan aan de volgende berg overkomen. Het is een vorm van meditatie, alleen moet je er iets harder voor werken, haha!

Punta del Este, Uruguay

De laatste twee dagen van de vakantie wilde ik aan het strand doorbrengen, en wel in het Jet Set resort van Zuid Amerika. Met een paar uurtjes aan het strand twee keer ’s ochtends en twee keer ‘s middags zou ik toch nog een lekker kleurtje opdoen, had ik bedacht. Helaas was ik de eerste ochtend al zo verbrand dat ik twee dagen op mijn hotelkamer met Filmnet heb doorgebracht…..
Punta del Este bleek een soort Benidorm te zijn, dus ik heb mijn ogen uitgekeken naar de mensen die daar rondlopen….

Kort samengevat: Argentinië is echt de moeite waard! Een prachtig, afwisselend land met super aardige mensen. Het is supergoedkoop (voor 500 euro per maand kan je daar leven, met een auto en huis en restaurants eten etc.). Dus laten we allemaal ons huis verhuren en daar van het leven gaan genieten!!!