Tropisch paradijs?
(2008) Leven op een tropisch eiland is verre van ideaal.
‘Biologische eieren kopen in New York. Wegens het gebrek aan eieren op het eiland, zeker ‘goede’ biologische eieren, smokkel ik er op los. Tijdens een tripje naar New York koop ik op de laatste dag een doos organic eggs en neem deze – heeeeeel voorzichtig – als handbagage mee terug naar Curaçao. Een beetje vreemd misschien, maar oh zo fijn om een paar dagen te kunnen genieten van goed eten…’
Tegen kerst zijn er ineens geen eieren meer op Curaçao. Het is voorpagina nieuws en iedereen rijdt het hele eiland af om nog eieren te vinden voor de kerstrecepten. Het blijkt dat er begin van het jaar niet genoeg kuikens zijn ingekocht uit Venezuela en Amerika. Daarom zijn er nu niet genoeg volwassen legkippen…. Typisch ‘island life’.
Uit een daad van verzet kocht ik vorig jaar een enkele reis naar Curaçao. Ik kwam al jaren op het eiland nadat mijn vader er in 1994 een tijdje woonde, maar ik had eigenlijk nooit de intentie gehad er zelf te gaan wonen. Totdat ik na een heerlijk relaxte, tropische vakantie in januari weer in Nederland kwam. Het was koud, donker, ik zag alleen maar chagrijnige gezichten en binnen een week had ik stress EN griep. Om met mijn beste vriendinnen af te spreken, moest ik weken van tevoren ‘reserveren’ in hun agenda’s. Ineens wist ik: dit wil ik niet meer.
Wat ik dan wel wilde, dat wist ik nog niet precies, maar daar zou ik eens rustig over gaan nadenken, in een hangmat onder de palmbomen. Ik bracht mijn tijd op Curaçao altijd door bij vrienden in een prachtig huis aan het water. Iedere dag zwemmen, bootjes varen en genieten van de zon en de relaxte atmosfeer.
Toen ik echter vanuit dat paradijs op zoek ging naar een eigen huis, bleken precies die dingen die me zo aantrokken in Curaçao ook een keerzijde te hebben. De bloedhete zon is lekker op het strand, maar niet als je allerlei dingen moet regelen in de stad. De mensen achter de loketten bij alle instanties zijn zo ‘relaxt’, dat overal lange rijen staan. Het bleek ook dat niet iedereen in zo’n mooi huis aan het water woont… en dat die huizen onbetaalbaar zijn voor normale stervelingen. Toen ik naar een goedkoop appartement ging kijken, bleek dat een soort ‘grafkelder’ te zijn onder een ander huis, zonder uitzicht. Ik werd helemaal depressief bij de gedachte dat ik daar zou moeten wonen. Daarvoor was ik niet naar Curaçao gekomen!
Gelukkig vond ik uiteindelijk een betaalbaar, piepklein, lief “kabouterhuisje” op een heuvel met een mooi uitzicht. Daar maakte ik ook kennis met de ‘lokale bewoners’: hagedissen, torretjes, giftige duizendpoten, schorpioenen, kakkerlakken en ratten die zich net zo thuis voelden in mijn huisje als ik zelf. Om nog maar niet te spreken van de muggen, vooral nu in de regentijd.
Een van de eerste dagen sloop een zwerfhond mijn tuin binnen toen ik in de hangmat lag. Vertederd door het idee dat het dier niet bang van me was, praatte ik gemoedelijk op hem in. De magere hond keek me berekenend aan, pakte snel een van mijn teenslippers die op de grond lag, en rende de tuin weer uit. Tegen de tijd dat ik andere schoenen aan had en achter hem aan kon rennen, was hij, met mijn slipper, al lang en breed verdwenen.
Langzaam leer ik te lachen om dit soort dingen en te genieten van de rust. Je moet je niet verzetten, maar je overgeven aan een ander tempo en mentaliteit. Het heeft namelijk ook voordelen! Op kerstavond ben ik op een (‘eierloos’) feestje. Het is zo gezellig dat we in een opwelling besluiten de volgende dag nog een keer hetzelfde feestje te organiseren. Iedereen gaat als vanzelfsprekend akkoord en komt de volgende avond weer. Ik realiseer me dat dit in Nederland nooit zou kunnen, met al die drukke agenda’s. Ik ben blij dat ik nu op Curaçao woon, zonder eieren en zonder stress!