Mijn moment van 2019

Ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken terwijl ik de WhatsApp berichtjes lees. Ik heb geen reden hem te wantrouwen. Ik liep toevallig langs zijn telefoon op weg naar de badkamer; zijn scherm was open en iets trok mijn aandacht, ik werd er letterlijk in gezogen. “Hier moet een logische verklaring voor zijn, die vrouw is vast een goede vriendin”, probeer ik mezelf gerust te stellen terwijl ik door hun berichtjes scroll. Pas als ik de geboekte hotelovernachtingen voorbij zie komen, moet ik het onvoorstelbare accepteren.

Hij heeft een affaire.

Hij, met wie ik me voor het eerst van mijn leven echt ’wij’ voelde. Hij, bij wie ik me thuis voelde, die mij een gevoel van belonging gaf. Hij, met wie ik samen aan een toekomst aan het bouwen was; samen reizen, samen ondernemen, samen beleven. Hij, met wie ik alles deelde.
Dacht ik.
Mijn wereld stort in.

Hoe heeft hij dit kunnen doen?
Hoe heb ik dit kunnen missen?

Mijn gedachten maken overuren. Mijn lichaam gaat in shock. De fight or flight reflex neemt alles over.
Het enige dat ik weet is dat ik weg moet. Weg uit deze hotelkamer, weg uit Jordanië, weg bij deze man, weg uit deze relatie…

De maanden erna ben ik in shock, getraumatiseerd. Ik kan niet meer stoppen met denken en analyseren. Ik kan niet eten, slapen, of rusten. Dit kan niet waar zijn! Ik snap er he-le-maal niets van. Ook gesprekken met hem maken niets duidelijk. Ja, dat hij moeite had met mijn levensstijl, dat hij onvolwassen gedrag vertoonde en dat hij aan zichzelf moet werken, duh!
Hij wil absoluut met me verder en doet er alles aan om bij me in de buurt te zijn, gaat in therapie, geeft me ruimte om mijn emoties te uiten, boos te zijn, vragen te stellen.
Stukje bij beetje komt de waarheid boven tafel. Maar wat hij ook zegt of doet, het verandert voor mij niets aan de situatie. Ik voel me in en in bedrogen. Door hem en – gek genoeg – ook door mijn intuïtie.

Hoe heeft hij dit kunnen doen?
Hoe heb ik dit kunnen missen?

Mijn hele leven heb ik geleerd om mijn emoties weg te stoppen. Ik ben er een meester is geworden. Ik weet dat het niet goed is, maar het is de enige overlevings-strategie die ik ken. Ik besluit dat dit trauma het moment is dat ik het anders ga doen, MOET doen. Dit is te groot om weg te stoppen. Ik neem drie verschillende coaches die me helpen bij mijn emoties te komen, oud zeer te verwerken en het gebeurde te processen in plaats van het weg te stoppen.

De rest van het jaar staat in het teken van vragen, zoeken, reflectie, boosheid en verdriet proberen toe te laten, persoonlijke groei, een ontdekkingsreis; een emotionele roller coaster.

Iedere keer als ik al het contact met hem wil verbreken en verder wil gaan met mijn leven, voel ik: het is nog niet klaar.
Misschien heb ik nog meer te leren van wat er gebeurd is, van wat hij in me triggert.
Misschien is het wel de bedoeling dat we hier allebei van groeien en samen verder gaan; een enorme verdiepingsslag in de relatie.
Ik weet het niet.

Kan ik het gebeurde accepteren? Nee.
Ik wil het sprookje terug! Maar mijn prins bleek een kikker te zijn…

Ik wou dat ik weer zwart-wit kon denken en handelen zoals ik altijd heb gedaan. Maar dit is niet zo eenvoudig.
Wat we samen hadden is er nog steeds. Die connectie, het vertrouwde gevoel, de seamlesness van samen leven, werken, reizen; dat WETEN diep vanbinnen. Misschien is het zelfs wel gegroeid door alle persoonlijke ontwikkeling waar we de afgelopen 8 maanden allebei aan hebben gewerkt.
Maar wat hij heeft gedaan is er ook nog steeds. Levensgroot. Iedere dag. Ik kan het niet loslaten. Hoe kan ik hier ooit mee leven? Het begrijpen? Vergeten? (Vergeven? …absoluut geen optie, zelfs het opschrijven van het woord alleen al is een struggle.) Wegstoppen? Verwerken? Ervan leren?

Ik kan niet meer samen met hem zijn, maar het voelt ook niet goed om zonder hem te leven.
Niemandsland.
Het kost allemaal zoveel energie.

Op een dag zal duidelijk worden wat het zwaarste weegt. Tot dan geef ik het tijd. Dat is alles wat ik te geven heb op het moment.

Hopelijk gaat 2020 het antwoord geven.
Misschien, als ik het ooit op kan brengen om hem weer te kussen, wordt mijn kikker weer een prins?

* Dit stuk werd oorspronkelijk geschreven voor www.mijnmoment.com; een jaarlijkse traditie waarbij een aantal prominente Nederlanders wordt gevraagd hun moment van het afgelopen jaar te beschrijven.