Kan liefde voortbestaan door tijd en ruimte heen?
Bestaat liefde op het eerste gezicht echt? Of is het eigenlijk geen eerste gezicht, maar een herkenning? Het herkennen van een ziel die je al duizenden jaren kent, uit een ander leven, een andere dimensie. Kan liefde standhouden door tijd en ruimte heen? En als dat zo is, wat doe je dan als je die ene ziel weer tegenkomt?
Herkenning op het eerste gezicht
Ik was op een event in Mexico. De man die een speech gaf, trok meteen mijn aandacht. Niet omdat hij opviel qua uiterlijk of gedrag. Het was zijn energie. Zo puur. Authentiek. Er straalde een enorme kindness vanaf die je niet vaak ziet.
Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Drie, vier keer zei ik tegen de vriend met wie ik was: “Zie je hoe bijzonder zijn energie is?” Mijn vriend haalde zijn schouders op. “Ja, aardige vent.” Hij zag kennelijk niet wat ik zag.
Later die avond kwam ik hem tegen in de keuken van het event. En op het moment dat we elkaar aankeken, pakte hij meteen mijn handen. We bleven elkaar alleen maar aankijken. Ik begon te praten. Ik weet niet eens meer wat ik zei, maar ik moest iets zeggen om het onverklaarbare gevoel te breken.
En toen zei hij zacht: “Oh, je gaat meteen terug naar je hoofd. Misschien is dat maar beter ook, want ik weet niet wat hier allemaal aan de hand is.”
Daarna omhelsden we elkaar. En op dat moment voelde ik het nog sterker. Mijn hart bonsde en ik voelde zijn hart ook tekeergaan. Alsof ze op elkaar afgestemd raakten.
“I wish I could stay like this forever,” fluisterde hij. Dat woord forever kreeg later een hele andere lading.
Toen we afscheid namen, zei hij alleen: “We moeten elkaar zien.”
Weten dat dit meer is
Die nacht droomde ik over hem. Over ons. Ik zag beelden van Atlantis. Van de ruimte. Van Romeinse tijden. Verschillende tijdperken waarin we elkaar even kort ontmoetten. Ik kreeg boodschappen door, alsof er een sluier werd opgelicht en herinneringen zichtbaar werden die dieper gingen dan dit leven. Ik wist zeker: dit was niet zomaar een ontmoeting.
Maar mijn hoofd begon meteen te twijfelen. Misschien is dit gewoon een pick-up poging. Misschien is het niet meer dan iemand die je net wat langer aankijkt, je handen vasthoudt en een paar cliché dingen zegt.
En toch voelde ik dat het niet zo was. Want ik had zijn energie al gevoeld vóórdat er ook maar één woord tussen ons was gevallen. Dit was geen spel. Dit was herkenning. Herkenning in de diepste zin. Ik heb het woord zelfs opgezocht: het weten dat iemand belangrijk is, terwijl je nog niet precies weet hoe of waarom.
Het was het gevoel van iets terugvinden waarvan ik niet wist dat ik het kwijt was. En dat maakte me emotioneel.
Ik googelde hem. En ontdekte dat hij een gezin had. Maar dat maakte het gevoel niet minder sterk. Het verklaarde alleen waarom dit ingewikkeld was.
Het moment van de waarheid
Toch besloten we elkaar te zien. Er was maar één mogelijkheid: in Londen. Ik zette al mijn plannen en afspraken opzij om daar één dag te kunnen zijn.
Maar onderweg dacht ik alleen maar: Ik ben gek. Wat doe ik hier?
Ik kende deze man niet. Wat als hij denkt dat het een platte seksafspraak is? Ik stuurde hem nog een berichtje: “Dit gaat wel heel snel. Ik wil weten wat dit is, maar niet omdat ik zomaar in een oppervlakkig avontuur wil stappen.”
Zijn antwoord was simpel en geruststellend: “Ik snap het helemaal. Ik voel precies hetzelfde. Ik wil het gewoon weten. Ik wil je zien.”
Toen ik voor de afgesproken plek stond, voelde ik de spanning in elke vezel van mijn lichaam. Hij deed de deur open. Ik stapte naar binnen en dacht: Wat gaan we nu doen? Wandelen? Thee drinken? Praten?
Maar wat ik werkelijk voelde was: Cut the bullshit. Dus ik vroeg het gewoon:
“Wat is dit?”
Hij keek me aan en zei: “Ik weet het niet. Ik heb het gevoel dat ik je ken.”
Ik antwoordde: “Ik heb ook het gevoel dat ik je ken. Ik moet weten wie je bent. Snap jij dingen als energie? Volgens mij weet je veel meer dan je denkt.”
Toen vertelde hij dat een vriendin van hem, op de dag dat wij elkaar ontmoetten, een droom over hem had gehad waarin ik voorkwam. En dat hij sindsdien zelf ook dromen had gehad. Dat hij voelde dat er iets groots gebeurde.
Ik deelde mijn visioenen, de boodschappen die ik had gekregen. En tot mijn verbazing klopten ze precies met wat hij had gevoeld en gehoord. Zelfs de raarste dingen die ik zei resoneerden bij hem.
Binnen een paar minuten zaten we met onze handen in elkaar verstrengeld. En hij zei zacht: “Ik voel zo’n grote liefde voor jou.”
En ik voelde hetzelfde. Een diepe, overweldigende liefde voor iemand die ik in dit leven nooit eerder had ontmoet.
Het enige wat ik werkelijk wilde zeggen was: “Ik heb je zo gemist. En ik wil je niet weer verliezen.” Maar het leek zo onlogisch om dit te zeggen tegen iemand die ik net pas ontmoet had. En de emotie in die woorden was zo groot, het maakte me sprakeloos, dus ik maakte er maar een grapje van.
We keken elkaar in de ogen en er gebeurde iets. Alsof er energie begon te stromen, onze hartenergie zich synchroniseerde. En we bleven maar zeggen: “Hello. Hello again.”
Deze tekening van Dan Allison geeft perfect het gevoel van de time warp weer die we ervaren hebben.
Tijdloos
Die dag die we samen doorbrachten voelde als een time warp. Tijd en ruimte losten op. Een uur voelde als een eeuwigheid. Een eeuwigheid duurde maar een seconde. Ik kan het niet verklaren.
Toen we naar buiten gingen, kwamen we in een grote mensenmassa terecht. Er was een festiviteit, maar ik moest mezelf afvragen: In welke eeuw ben ik nu? Zijn deze mensen hier voor een heksenverbranding? Of is dit gewoon een viering die nu, hier in Londen plaatsvindt?
Ik moest echt mijn best doen om in het nu zijn. Het enige dat we konden doen was loslaten en ons overgeven aan deze zeldzame beleving van tijdloze tijd.
Loslaten
De volgende dag zagen we elkaar nog even kort. Maar we voelden allebei dat er iets was ge-shift. Dat dit niet verder kon in deze dimensie.
Hij heeft een gezin. Ik heb mijn eigen leven. We wisten allebei: dit is niet de bedoeling om hier, nu vorm aan te geven.
We waren het eens: “We willen absoluut niet dat dit gewoon wordt. Dat dit een affaire wordt. Dat dit ‘plat’ wordt. Dit is zo speciaal. Ik wil dat dit speciaal blijft.”
Dit was een ontmoeting van zielen. Niet bedoeld om vast te houden, maar om even te herinneren. Om elkaar weer even te vinden.
We namen afscheid met een hello.
Hoe dit mij heeft veranderd
Wat deze ontmoeting voor mij betekent, is pure magie. Ik heb iets teruggevonden waarvan ik niet wist dat ik het kwijt was.
Het heeft mijn kijk op het leven veranderd. Ik zat midden in een dilemma: als je je hart opent voor liefde, breng je jezelf ook in een positie waarin je pijn kunt voelen. En dus had ik mijn hart lang gesloten gehouden. Geen liefde, geen pijn.
Maar nu weet ik dat deze vorm van enorme liefde bestaat. Dat liefde groter is dan tijd, ruimte, levens, galaxies. Dat het standhoudt door eeuwen en dimensies heen.
En ja, het doet pijn om weer los te laten. Maar die pijn kan ik dragen, omdat het weten dat dit bestaat alles verandert.
Ik weet nu dat tijd slechts een illusie is. Wat nu lang lijkt, is in een andere dimensie maar een knipoog. Je komt elkaar altijd weer tegen. En elk moment samen maakt het wachten, het niet weten, weer goed.
En jij dan?
Dit is mijn verhaal. Een ontmoeting die mijn bestaan heeft veranderd.
En nu vraag ik jou:
- Heb jij ooit zoiets meegemaakt?
- Heb je ooit iemand ontmoet die je diep herkende zonder hem werkelijk te kennen?
- Zou je het aankunnen om je grote liefde, je soulmate, te ontmoeten… en hem binnen 24 uur weer kwijt te raken?
Ik ben benieuwd naar jouw gedachten. Hoe verklaar je dit? Wat zou jij doen?