Broederlijk naast elkaar
‘Wie het breed heeft, laat het breed hangen.’
Vaak denken we dat wij als Nederlanders daar heel anders in zijn dan de Curacaoenaars.
Dat verschil zie je bijvoorbeeld aan de juwelen die de lokale mannen hier dragen. Grote zilveren of gouden kettingen met nog grotere kruizen of andere symbolen eraan, liefst bedekt met diamanten. De auto’s die ze rijden, hebben dikke, opzichtige uitlaten en spoilers. Het is de mode om de ramen te beplakken met donker plastic. Zelfs nu het verboden is, omdat het zicht erdoor belemmerd wordt. De stoelen in de auto’s staan trouwens op de lig-stand, waardoor je amper een hoofdje achter het stuur ziet, bijna lachwekkend. En, de stereo staat natuurlijk op 100!
Maar de “Makamba’s” zoals de Nederlanders hier genoemd worden, hebben er ook een handje van. De eerste zondag van januari is altijd een soort “Koninginnedag” op het water. De asociale grote boten die je daar ziet, zijn grotendeels van Nederlanders. Deze dag, Fuik-dag genoemd, naar de baai waar deze onzin plaatsvindt, is een van de weinige dagen die samen gevierd wordt: Curacoaenaar en Nederlander broederlijk naast elkaar. Iedereen die een boot heeft, laadt die vol met mensen en alcohol, zo mogelijk nog een BBQ erop, naar Fuik baai en feesten maar. De hele dag in de brandende zon, keiharde muziek van iedere boot (ieder zijn eigen liedje natuurlijk) en gezellig dat we het vinden! Ik moet eerlijk toegeven, ik vind het ieder jaar weer een geweldige (antropologische?) belevenis!
Op oudejaarsdag is er nog zo’n gekke traditie, die ook door de Hollanders is overgenomen; de pagara. Ofwel een enorme rol vuurwerk rotjes, die door bedrijven overdag, onder het genot van veel bier, wordt afgestoken. De genodigden “genieten” van het oorverdovende lawaai (alsof er een bombardement plaatsvindt!) en de stank en rook. Na afloop worden de restanten (allemaal rode papiertjes) bij elkaar geveegd. Het is een soort traditie geworden die berg papier voor de deur van het bedrijf een paar dagen te laten liggen, als om te laten zien: kijk eens hoe groot onze pagara was? De doos waar de rotjes in geleverd werden, wordt er naast gezet, met het prijskaartje naar de straatkant…
Dat doet me ineens denken aan die commercial op de Nederlandse televisie, van die man die ‘s avonds zijn hond gaat uitlaten. Bij de vuilnis van de buren staat een grote doos waar een flatscreen tv in heeft gezeten. Nadat hij heeft rondgekeken of niemand hem ziet, sleept hij stiekem de doos naar de vuilnis voor zijn eigen huis, zodat iedereen zal denken dat HIJ die mooie, dure flatscreen tv heeft gekocht…
Misschien lijken we toch meer op elkaar dan we denken!
