Hoe het begon…

Verliefd op een Tiny Trullo in Puglia

Kan jij je het exacte moment herinneren dat je verliefd werd? Ik wel! In deze blog vertel ik hoe het allemaal begon…

Op 16 februari 2020 kocht ik in een opwelling een stukje olijfboomgaard in Puglia, Zuid Italië. Op het stuk land van 6.500m2 staan 24 eeuwenoude olijfbomen, plus een aantal amandel- vijgen- en andere fruitbomen. Ook is er een meer dan 200 jaar oud mini-huisje; een traditionele ‘Trullo’, die alleen in deze regio voorkomt. Deze oase van rust en natuur is een cadeautje aan mezelf na een lange reeks teleurstellingen.

What doesn’t kill you, makes you stronger

Nadat ik als 17-jarige tijdens de vechtscheiding van mijn ouders het veilige huis uit mijn kindertijd verliet, heb ik tientallen jaren over de wereld gezworven om mezelf ervan proberen te overtuigen dat ik geen ‘thuis’ nodig had. De paar keren dat ik wel probeerde ergens te settelen, werd ik ruw weer ontworteld: door schoonfamilie waar ik niet welkom was, een gemeente die me uitschreef uit mijn koopwoning, een relatie die uit ging waardoor ik uit ons gezamenlijke huis moest, etc. Kortom, ik voelde me ontheemd en had behoefte aan een plekje, ergens ter wereld, dat helemaal van mij was, waar niemand me uit zou kunnen zetten. Ook al zou ik er maar af en toe op bezoek kunnen, het idee ergens een stukje land te hebben, geeft me een fijn en veilig gevoel.

Van teleurstelling naar droom

Toen ik eind 2019 met mijn jaarclubvriendinnen in Puglia was, viel me op dat daar dezelfde sfeer en energie hangt als in mijn geliefde Mallorca. De aarde heeft ook die prachtige dieprode kleur, de bomen zijn hetzelfde, er staan exact dezelfde gestapelde stenen muurtjes langs de landweggetjes. Toen ik bij een lokale makelaar zag dat je al voor €25.000 een stukje land kan kopen, was ik verkocht.

Maar waar haalde ik dat geld vandaan? Toevallig was ik al 11 jaar bezig om een oude lijfrente ‘woekerpolis’ af te kopen; ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. Uitgerekend in januari lukt het me om de polis af te kopen en dat bedrag uitgekeerd te krijgen. Wat zo’n drie ton op had moeten leveren, was nu nog slechts €25.000 waard. In plaats van teleurgesteld te blijven over dit resultaat, besloot ik het geld aan iets leuks te besteden…

Hoe koop je een olijfboomgaard?

In februari ging ik dus met een vriendin die in Rome woont naar Puglia. Drie dagen op drie verschillende plekken om ‘ad random’ wat stukjes land te bekijken. Ik wist niets. Kende niemand. Sprak geen Italiaans. Wist niets van de regio, de lokale regels, investeringswaarde of vergunningen. ‘Via via’ had ik acht stukjes olijfboomgaard gevonden die we zouden bezichtigen. Maar toen we – op Valentijnsdag(!) – naar het eerste landje toereden, gebeurde er iets bijzonders., zoals je in de video kunt zien. De straatjes werden smaller, de olijfbomen langs de weg werden groter, het werd rustiger en groener; mijn hart ging sneller kloppen. Toen we het terrein opreden, ik de majestueuze oude bomen en het trotse oude trullo huisje zag, wist ik het. Ik was op slag verliefd.

Mijn vriendin waarschuwde me nog: er is geen elektriciteit, water of riolering en alles in Italië gaat moeilijk en langzaam. Ik dacht alleen maar: ‘ongelofelijk hoe mensen hier vroeger hebben kunnen wonen’ en ‘ik ga deze trullo in ere herstellen en er iets moois van maken!’ Voor de vorm bekeken we nog twee andere stukjes land. Daarna zegde ik de andere bezichtigingen af. Het had toch geen zin meer. Ik had mijn landje gevonden.

De makelaar zette me voor het blok: als ik nu, ter plekke, op een zondag, voordat we terug naar Rome zouden rijden, zou besluiten, dan wilde de eigenaar een mooie korting geven en zou dit – eigenlijk iets duurdere – stukje land precies binnen mijn budget vallen. Even realiseerde ik me wat ik aan het doen was: zonder enig vooronderzoek of hulp een stuk grond kopen in een land dat ik totaal niet ken, maar mijn hart had al besloten. Ik zei volmondig ’Si!’

De Tiny Trullo droom

Het is mijn droom om een plek te creëren waar ikzelf en andere bezoekers even een ‘time-out’ kunnen nemen van hun drukke bestaan. Ik ga de oude trullo laten opknappen, een tiny house in dezelfde stijl erbij bouwen en natuurlijk water en elektra aanleggen; alles op zijn tijd. Ik zie het als een ‘pret-project’; ik heb de tijd, ik neem het zoals het komt en ik geniet van wat er is.

Een nieuw avontuur

Iedere stap van dit proces is steeds opnieuw een cadeautje. Het ontwerp voor de ‘Tiny Trullo’ maken met Anja van Druyten, mijn designer; iedere dag een paar zinnen Italiaans leren op Duolingo; met handen en voeten met mijn buurman Mario overleggen over de renovatie van de trullo, en natuurlijk mijn allereerste olijfoogst, begin november.

Mijn eerste olijfoogst

Wat een belevenis was het om deze eeuwenoude traditie mee te maken, met wat moderne hulpmiddelen uiteraard. Mijn meer dan honderd jaar oude bomen gaven 1620 kg olijven en dat leidde tot 230 liter van de puurste extra virgin olijfolie. Binnen drie uur werden alle olijven van de takken geschud en een uur later zat de vers-van-de-pers olie in prachtige blikken. Voor meer foto’s van de olijfoogst, zie deze blog.

Ik liet de olie naar Nederland verschepen, zodat vrienden en bekenden mee konden meegenieten van deze unieke smaak. Binnen een week waren bijna alle blikken verkocht. Er waren zelfs mensen die een olijfboom wilden adopteren!

Lessen van het land

Natuurlijk heb ik het nog wel eens moeilijk, en die teleurstellingen zijn niet zomaar vergeten. Maar als ik aan mijn stukje grond in Puglia denk, krijg ik een glimlach op mijn gezicht. De oude bomen leren me geduld te hebben en het land helpt me te aarden, waar ik ook ben.

Deze blog is geschreven als onderdeel van MijnMoment.com, een jaarlijks terugkerend fenomeen, waarbij een kleine groep markante Nederlanders gevraagd wordt hun meest dierbare, belangrijkste, mooiste, meest aangrijpende of karakteristieke moment van het afgelopen jaar vast te leggen.